Dit was een heel interessante dag. En een zware dag. Niet eens zozeer fysiek, vooral mentaal. Iets wat onvermijdelijk is. Ik heb na een heel leuke avond een prima nacht gehad in Nájera. Prettig omdat de nacht in Logroño nogal matig was.
Geen ontbijt vanmorgen. De bakker zou vroeg open zijn, maar kennelijk niet op zondag. Dus ik moest eerst een dikke 6 km lopen voordat ik iets kon eten. Dat eerste stuk heb ik rustig aan gedaan en liep nog een stuk samen op met Randy (USA) en Erica (Roemenië). We hadden het over gun control in de US en over discriminatie. Dat we dat vaak onbewust allemaal doen. Ondertussen had ik nog wel een proteïne reep maar het was eigenlijk te laat. Ik begon mij behoorlijk akelig te voelen en eenmaal in het eerste dorpje (Azofra) moest ik mij dwingen te eten omdat de smaak me was vergaan. Ik voelde mij goed, maar het lijf voelde slecht. En dan moet je toch verder. En als het lijf slecht voelt, dan gaan de gedachten langzaam maar zeker de verkeerde kant op en ze werden negatief. En dat is dan het moment dat het echt zwaar wordt. Ik kan daar doorheen stappen, op wilskracht en focus. Door het eten ging het wel langzaam weer beter. Het lijf kreeg weer wat meer energie en het wandelen ging meer als vanzelf. Het was best pittig. Veel klimmen over relatief korte stukken met een sterk zonnetje in de nek. Liep veel bekenden voorbij en na een tijdje kwam ik Richi (Australië) weer tegen.
Ik twijfelde of ik bij het eerstvolgende stadje zou stoppen of toch nog verder gaan. Het lijf leek het wel weer aan te kunnen. Eenmaal in het dorp wilde ik eerst nog wat eten. Ik was daar al vroeg. 11:45 en had dus 22km gelopen. (Ik startte om 7:00).
Wachtend op wat eten kwam Sandra (Manchester) aanlopen. Ik vertelde haar mijn worsteling van vandaag en de keuze of ik nu zou stoppen of doorgaan naar het volgende stadje. Dat lag slechts 7km verderop. Het is grappig, stoppen voelde een beetje als opgeven. Er is echter helemaal niets om op te geven. Maar ik voelde mij erg emotioneel, eigenlijk al de gehele dag. Sandra zei slechts een paar woorden: “you are so kind to everybody but yourself.” Dat raakte mij enorm. En het is herkenbaar. Waarschijnlijk één van de redenen dat ik allemaal innerlijke deurtjes aan het openen ben. Andere keuzes maken, etc.
De woorden bleven lang hangen. Ik besloot te blijven en wist dat dat besluit juist was. Het lijf ontspande zich direct. De douche heeft veel afgespoeld en ik sprak nog even met Peter (België). Peter loopt de Camino vanuit België en heeft er na vandaag 1600km opzitten en 87 dagen. Diep respect. Het was Peter die mij vertelde, dagen zoals je nu hebt, horen er helemaal bij. Vooral de eerste twee weken. Dit was dag 9.
“You are so kind to everybody but yourself!” Thank you, thank you, thank you. Buen Camino!
