Vanmorgen werd ik weer eens getrakteerd op datgene wat ik zo fascinerend vind aan de bergen: over de wolken kijken. Zo liep ik weg uit O Cebreiro waar de bergentoppen als eilanden boven op de wolken leken te drijven.
Waar ik ook heel blij van word is dat het lijkt alsof het lichaam zich aan het herstellen is. Dat idee had ik gisteren ook al, maar dan met name in het eerste deel van de wandeling. Vandaag leek ik op momenten wel te vliegen en dat geeft zo’n enorme kick. Het was ook geen grote afstand om te overbruggen en het was een wandeling van veel afdalen. Ten opzichte van gisteren ben ik nu ruim 600 meter afgedaald. Ook dat is fascinerend. Wij hebben tenslotte de Cauberg. Overigens, dalen is wel iets dat je niet moet onderschatten. Het gevaar van nieuwe blaren ligt continu op de loer.
Met nog 133km te gaan begint het proces rondom de Camino wat vorm te krijgen. En dat proces doet zich enkel gelden wanneer je de Camino in één keer loopt. Grofweg kan dit proces ingedeeld worden in drie delen: het fysieke, het mentale en het emotionele. Wanneer je de Camino start, vanaf elke willekeurig punt ben je vooral bezig met een fysieke inspanning. Hiervoor heb je als het goed is getraind. Na een week of twee moet je jezelf nog steeds fysiek inspannen, maar het mentale deel neemt het van je over. Het is ook het deel dat je in de Meseta loopt (als je start in Saint Jean Pied de Port). Het laatste deel is vooral lopen met gevoel alsof alles op de juiste plek valt. Dat dit het proces is of lijkt te zijn, kon ik voor mijn Camino niet weten. Maar ik had wel een verwachting dat er een proces zou zijn dat je niet meemaakt als je de Camino in stukjes hakt. Maar goed, dat geldt misschien alleen voor mij.
Al met al, een mooie wandeling, veel energie en straks met een aantal mensen aan tafel. En nog 6 dagen te gaan. Buen Camino!
