Categorie: blog

Het zat vandaag niet in de planning om 34 kilometer te wandelen. En toch is het gebeurd. Na een redelijke nacht en een prima ontbijt in de albergue in Bercianos del Real Camino. Wachtend op mijn ontbijt zag ik Erika (Roemenië) weer. Het was een week geleden en het was zo fijn om haar weer te zien. Een stevige omhelzing en even checken of alles ok was vervolgde zij haar weg terwijl ik mijn ontbijt kon gaan eten. Daarna nog even met James (USA) gesproken. Hij had pijn vanwege een flinke blaar onder de bal van zijn voet. En daarna vol energie onderweg richting Mansilla de las Mulas.

Ik heb de eerste 20km alleen gelopen. In mijn eigen tempo. En na 7km kwam ik Erika, Eefke en Adriana ook tegen in een cafe langs de weg. Even kletsen en gebruik maken van de faciliteiten van het cafe en weer door. Het is een lange rechte weg richting León waar ik vrijdag zal aankomen. Niet heel boeiend, hoewel er af en toe echt wel mooie vergezichten zijn. Het is na het dorpje 13km zonder enige vorm van faciliteiten en ik besluit dan ook stevig door te wandelen. Net zo lang tot er weer wat leven is te ontdekken. Daar koop ik in een heel klein winkeltje een stuk brood en beleg deze met sardientjes. Dat geeft weer voldoende energie voor voorlopig. Als ik bijna klaar ben komt Erika weer voorbij, op zoek naar gezond eten. Beide gaan we onze eigen weg en na een paar kilometer kijk ik om en zie ik dat ze niet ver achter is. Ik besluit te wachten en samen lopen we verder naar Mansilla de las Mulas. Er zit dan zo’n 21km op.

We hebben fijne gesprekken en vooral ook dankbaarheid. Naar dit avontuur, naar onszelf en elkaar. En zo lopen we Mansilla binnen. En dat valt nogal tegen. De albergues liggen aan een drukke weg en het gevoel is gewoon niet goed. Ik weet nog niet zeker wat te doen. 26km vind ik nu eigenlijk wel goed en ik voel me licht vermoeid. We lopen verder voor een betere albergue. Stoppen bij de apotheek voor wat leukoplast en halen bij de Pin wat geld uit de muur. Mansilla gaat het niet worden. We drinken nog een glas verse jus d’orange. Daar besluit ik om door te gaan naar Puente Villarente en samen stappen we stevig door. Het voelt als een goed besluit. We praten niet zo veel en in de verte doemen de bergen met eeuwige sneeuw op. Het is een mooi zicht. Voorlopig nog geen bergen om over te steken. Dat duurt nog een aantal dagen tot na Astorga.

We lopen door een parkje, gaan onder een oude brug door en ineens zijn we in Puente Villarente. De eerste albergue slaan we over en de tweede is raak. Een prima plek. Er zijn erg weinig andere pelgrims. Er is een flinke tuin waar je lekker kunt liggen in lounge stoelen. En dat doen we dan ook. Tijd voor een blogje. Buen Camino!

Dag 19 alweer waarvan er één een rustdag was in Burgos. In de koele ochtend vandaag rond 7:45 vertrokken samen met Eefke en Adriana en een heerlijk opkomend zonnetje. Vooraf gegaan door een broodje en een banaan omdat het aangeboden ontbijt niet mijn voorkeur had. Verpakte cakejes hoeft van mij echt niet. Dus tot zover Terradillos de los Templarios.

Wandelen vandaag was prima. De blaar was vandaag nauwelijks een issue, enkel de laatste kilometer de achilles. Na een aantal kilometer in het eerste dorpje werden we ingehaald door Clayton en James en met hun heb ik een groot deel gewandeld tot onze eerste stop. Ondertussen ook Raeanne en Camila (Brazilië) ingehaald en met zijn vijven hebben we een broodje gegeten en wat gedronken. Met Camila een mooi gesprek kunnen hebben over de reden van de Camino. En samen met Raeanne zijn we verder gelopen. Vragen als: “welke films staan er in je top 3” en “door welke muziek wordt je geraakt?” werden beantwoord. En op deze manier hobbelde de dag voort. De uitzichten mooi, de zon fijn en verder niet zo bijzonder. Behoudens dat we ineens tussen de schapen stonden. De laatste vijf kilometer heb ik de dames achter me gelaten en eenmaal aangekomen in Bercianos del Real Camino ben ik opzoek gegaan naar een geschikte albergue. Dat was ergens nogal een opgave maar uiteindelijk vond ik er één die nergens stond aangegeven. Niet zo vreemd, want deze is september vorig jaar afgebouwd en is dit jaar aan haar eerste seizoen begonnen.

Ik ben hier met Sandra, James en Clayton. En nog 15 andere inmiddels bekende gezichten. Het is een fijne dag vandaag. En terwijl ik mijn blogje schrijf zit ik onderuit op een loungebank in de tuin. Klaar om af te sluiten en een biertje te drinken. En met nog 355 kilometer te gaan denk ik aan twee woorden: buen camino!

Vannacht nog opgestaan om voor de zekerheid de open geprikte blaar nogmaals te ontsmetten. Het irriteerde namelijk enorm en ik dacht echt dat het begon te zweren. Desondanks toch redelijk geslapen in auberge Sancta Maria in Carrión de los Condes. En vanmorgen nog voor zeven uur onderweg naar Terradillos de los Templarios. Met twee bananen als ontbijt en indien nodig een broodje en een blikje sardientjes in de tas. Ik hoopte dat er iets open zou zijn in het stadje, maar dat bleek valse hoop.

De eerste kilometers waren zwaar. Ik kon niet goed lopen vanwege pijn veroorzaakt door die blaar. Maar na verloop van tijd ging het beter en voelde het wandelen al een stuk natuurlijker. Ondanks het ongemak voelde ik dat ik veel zin had in vandaag. Er was een uitdaging en dat was dat er de eerste 18 km geen mogelijkheid zou zijn om te eten en om een sanitaire stop te maken. Het was ook de dag in het teken van het binnengaan van de “Meseta.” Voor het eerst was ik blij dat het vandaag nog niet zo warm was. Het weer is aan de beterende hand, we hebben veel zon gehad en enkel de temperatuur bleef achter. De Meseta is berucht om zijn uitgestrekte vlakten en zeer hoge temperaturen. Met nauwelijks plek om te schuilen en in het stuk van vandaag het niet kunnen krijgen van drinkwater, kan dit stuk een erg pittige zijn. Hoe dan ook, het is geen 40° en het landschap was prachtig. Ik zag de wind golven blazen over de tarwevelden die op hun beurt leken te dansen en waaruit plots een ooievaar opdook, bezig voedsel te verzamelen. De mooie wilde bloemen langs de kant die me toe wuifden en de weg die in het niets aan de horizon verdween.

Ik heb een flink stuk opgelopen met Raeanne (Canada) en zoals bijna altijd een heel mooi gesprek gehad. Waarover doet er niet zo toe. Wat er op de Camino gebeurd, blijft op de Camino. Na dit lange rechte stuk van 18km kwam ik aan in Calzadilla de la Cueza. Om 10:35 om precies te zijn en hoe fijn is het om dan naar een toilet te kunnen. Tien minuten later zat ik aan de Lasagne. En hoe grappig, iedere pelgrim komt daar langs en dat maakte het een mooie ontmoetingsplaats waar ik ook Sandra (Manchester) na een aantal dagen weer tegen het lijf liep. Leuk feitje is dat deze plek de markering is van een halve Camino. Vandaag dus officieel over de helft van de tocht naar Santiago de Compostella.

Na het verlaatte ontbijt of vervroegde lunch nog 10km verder lopen. Een paar kilometer daarvan alleen totdat ik Winny uit Ierland voorbij liep. We raakten aan de praat en ook met haar heb ik een zeer diep gesprek gevoerd. Het is zo mooi om te zien en horen hoe open mensen kunnen zijn. En het gesprek hielp mij ook door de laatste kilometers heen. Het zijn de kilometers waarbij ik de hielen maar al te goed voel. Ik heb ook niet de illusie dat dit minder gaat worden.

De albergue is heerlijk. Erg ruim en met een heel grote tuin. En met een dag al vandaag een zeer welkom einde van de wandeling. Vanavond met alle hier aanwezige pelgrims eten en afwachten wat de avond gaat brengen. Buen Camino!