Categorie: blog

Een matig nachtje in Belorado, maar wel een heerlijk pelgrimsdiner daarvoor. Een keertje echt wat anders. En ook vanmorgen een goed ontbijt. Niet, zoals vaak standaard toast met jam.

Gisteren had ik last van de hiel. Eigenlijk de achilles. Vanmorgen had ik er geen last van en ik voelde mij verder ook goed. Heb veel alleen gewandeld en soms even met een paar anderen. Het was niet warm. Vanmorgen slechts 8 graden en het is vandaag niet warmer dan 13 graden. En dat voor Noord-Spanje. In juni! Het is ook nog gaan regenen. Niet lang nadat ik op een plek aankwam waar meerdere pelgrims bleven hangen. Vanwege de muziek en de plek zelf. Erg grappig want er waren geen onbekende gezichten.

De regen was best pittig. Ook omdat de achilles weer aan het zeuren was. Maar toen zat er al ruim 20km op. De laatste kilometers richting Agés waren mede daardoor wel zwaar. Erg soepel kon ik niet meer lopen. Waarom de achilles van zich laat horen weet ik nog niet. Maar ik zit nu eenmaal in een proces van aanvaarden, loslaten, helen, beschouwen en ondergaan. Voldoende rusten en wat oefeningen en massage gaat mij wel naar Burgos brengen morgen. 23km slechts. Vandaag waren het er 29. In Burgos neem ik een rustdag. Dan zit er bijna 300km op. Vandaag nog even Agés.

Buen Camino!

p.s. Je kunt ook nu nog mijn wandeling ondersteunen in ruil voor een tegenprestatie. Dat kan je hier doen.

Nog slechts 539km naar Santiago de Compostella. Het was een overwegend goede dag. Na de albergue te hebben verlaten eerst ontbeten. Samen met Erica (Roemenië) en daarna zijn we samen vertrokken uit Santo Domingo de la Calzada richting Belorado. 23km verderop. We hebben het nagenoeg droog gehouden. Maar het was wel koud. 13 graden en een straffe wind. Het is voor het eerst dat ik niet heb gezweten. Sterker nog, mijn handen en voeten voelden tamelijk koud aan. Dat laatste vooral omdat bij aankomst de Albergue nog niet open was. Ik heb wat last van mijn hielen (ik vermoed de aanhechting van de achillespees) en ik wilde de voeten laten luchten. In slippers koelt het snel af.

Erica en ik hebben mooie gesprekken gevoerd. De tijd ging daardoor ook snel. Er waren mooie wandelstukken maar ook veel saaie stukken langs N-wegen zoals we die in Nederland zouden noemen. En redelijk recht toe recht aan. Weinig klimmen en dalen. Op zich wel prettig om de benen te ontzien. Ik heb hardop mijn dankbaarheid uitgesproken dat ik Erica heb mogen ontmoeten. Ik vind het echt fijn wanneer ik op een dieper level met een ander kan communiceren en dat je elkaar ook direct begrijpt.

In Belorado kiezen we een mooie albergue uit. Met een gezellige tuin met zwembad. Misschien nog even gebruik van maken straks. De douche was ook heerlijk. Een warme stortdouche. Had dat even nodig. Net als wat eten. Dat blijft ergens ingewikkeld. Winkels zijn in de middag dicht en in bars heb je niet zoveel keus. Ik hoef niet dagelijks pincho’s. En groenten verkopen ze niet veel in een bar. Of eigenlijk gewoon niet. Dus is het wachten op het opengaan van de winkels. En in een plaatsje als Belorado is het aanbod niet zo groot.

De emoties zijn er nog steeds. Maar die blijven er dan ook bijhoren. Het blijft een bijzondere ervaring. Nog 23 dagen te gaan. Buen Camino!

Dit was een heel interessante dag. En een zware dag. Niet eens zozeer fysiek, vooral mentaal. Iets wat onvermijdelijk is. Ik heb na een heel leuke avond een prima nacht gehad in Nájera. Prettig omdat de nacht in Logroño nogal matig was.

Geen ontbijt vanmorgen. De bakker zou vroeg open zijn, maar kennelijk niet op zondag. Dus ik moest eerst een dikke 6 km lopen voordat ik iets kon eten. Dat eerste stuk heb ik rustig aan gedaan en liep nog een stuk samen op met Randy (USA) en Erica (Roemenië). We hadden het over gun control in de US en over discriminatie. Dat we dat vaak onbewust allemaal doen. Ondertussen had ik nog wel een proteïne reep maar het was eigenlijk te laat. Ik begon mij behoorlijk akelig te voelen en eenmaal in het eerste dorpje (Azofra) moest ik mij dwingen te eten omdat de smaak me was vergaan. Ik voelde mij goed, maar het lijf voelde slecht. En dan moet je toch verder. En als het lijf slecht voelt, dan gaan de gedachten langzaam maar zeker de verkeerde kant op en ze werden negatief. En dat is dan het moment dat het echt zwaar wordt. Ik kan daar doorheen stappen, op wilskracht en focus. Door het eten ging het wel langzaam weer beter. Het lijf kreeg weer wat meer energie en het wandelen ging meer als vanzelf. Het was best pittig. Veel klimmen over relatief korte stukken met een sterk zonnetje in de nek. Liep veel bekenden voorbij en na een tijdje kwam ik Richi (Australië) weer tegen.

Ik twijfelde of ik bij het eerstvolgende stadje zou stoppen of toch nog verder gaan. Het lijf leek het wel weer aan te kunnen. Eenmaal in het dorp wilde ik eerst nog wat eten. Ik was daar al vroeg. 11:45 en had dus 22km gelopen. (Ik startte om 7:00).

Wachtend op wat eten kwam Sandra (Manchester) aanlopen. Ik vertelde haar mijn worsteling van vandaag en de keuze of ik nu zou stoppen of doorgaan naar het volgende stadje. Dat lag slechts 7km verderop. Het is grappig, stoppen voelde een beetje als opgeven. Er is echter helemaal niets om op te geven. Maar ik voelde mij erg emotioneel, eigenlijk al de gehele dag. Sandra zei slechts een paar woorden: “you are so kind to everybody but yourself.” Dat raakte mij enorm. En het is herkenbaar. Waarschijnlijk één van de redenen dat ik allemaal innerlijke deurtjes aan het openen ben. Andere keuzes maken, etc.

De woorden bleven lang hangen. Ik besloot te blijven en wist dat dat besluit juist was. Het lijf ontspande zich direct. De douche heeft veel afgespoeld en ik sprak nog even met Peter (België). Peter loopt de Camino vanuit België en heeft er na vandaag 1600km opzitten en 87 dagen. Diep respect. Het was Peter die mij vertelde, dagen zoals je nu hebt, horen er helemaal bij. Vooral de eerste twee weken. Dit was dag 9.

“You are so kind to everybody but yourself!” Thank you, thank you, thank you. Buen Camino!