Vandaag ben ik halverwege. Terugkeren naar Porto heeft qua kilometers in ieder geval weinig zin.
Vanmorgen vertrokken vanuit A Guarda en dat was direct een mooi begin. Het was vandaag onderweg naar Baiona met recht een reflectie wandeling.
Gisteren sprak ik met de Engelse zussen, die ik vandaag ook weer tegenkwam, over werk en werkdruk. Vandaag besefte ik mij weer hoe dankbaar ik ben voor wat ik doe. Ik kan echt blij worden van mijn werk. I love to teach and talk. Het raakt mij als ik mensen iets kan laten inzien. In zichzelf of waar ze zich mee bezig houden. Mensen een stapje verder brengen. Gewoon, omdat het mooie mensen zijn en we elkaar een beetje op weg kunnen helpen. Met de juiste energie en liefde.
Dat besefte ik mij vandaag toen ik in een kapelletje een kaarsje aanstak. Op de liefde, voor iedereen en vooral ook voor mijzelf. Dat is nodig omdat ik soms ver over mijn grenzen kan gaan. Om anderen te plezieren of – misschien nog wel erger – om een situatie ogenschijnlijk te kunnen controleren (en dus angst om dat te verliezen). In beide gevallen niet echt liefdevol. Maar ik zie wanneer ik het doe. Ik zie het ook bij anderen. Bij personen of in groepen. En dus zijn er mogelijkheden om liefdevol in te grijpen. En in mijn werk kom ik dergelijke situaties vaak tegen.
Of ik nu een sessie aan het faciliteren ben of een Asset Management training geef of een persoonlijk gesprek met een opdrachtgever of deelnemer heb. Er is altijd wel iets waar iemand mee worstelt. Weinig tijd voor ontspanning. De week wegdrinken op de vrijdag. Het gevoel vast te zitten en niet weten hoe daaruit te komen. Groepsdruk ervaren op het werk. Daardoor geen nee kunnen (of mogen) zeggen. Niet voor vol worden aangezien. Twijfel over de eigen capaciteiten. Vastzittende emoties, enzovoorts.
En vaak heb je het zelf niet eens door. Totdat je er voor gaat zitten, tijd neemt, gaat wandelen, ofwel een manier om te reflecteren. En dan wordt het spannend! Want dan komt jouw innerlijke wereld aan het licht die vergezeld gaat van ongemak, pijn, verdriet, onmacht. Volg je me nog? Ik help je graag, maar alleen als je er helemaal klaar voor bent. Zullen we wandelen?
En zo heb ik wel een aantal kilometers gewandeld in gedachten. Een kaarsje voor de liefde en beseffen dat ik een enorme geluksvogel ben die in ieder geval op dit moment kan doen wat ik graag doe. Mensen en organisaties verder helpen. Vaak op inhoud en soms op een veel dieper level. Ik wil meer van dat!
Inmiddels weer 33 kilometer dichter bij Santiago. Baiona is rustig, maar waarschijnlijk omdat het zondag is. Deze stad heeft alles in zich om te bruisen of liefdevol en met een stralende glimlach te dansen voor een ieder die haar toelacht. En morgen verlaat ik haar. Je t’embrasse
Buen Camino!
