Tag: Santiago

Vandaag is zo’n dag waarvan de schoonheid zo overweldigend is dat het zich niet in poëtische woorden laat uitdrukken. Gevoelens van ongeloof en dankbaarheid. Vrede maar vooral innerlijke stilte wanneer de adem stokte bij het zien van zoveel natuurlijke proza. En de immer aanwezige harde wind die mij ervan weerhield weg te dromen in het Walhalla van Galicië.

Het was nog donker in Vilaserío toen ik ging ontbijten. De schemer brak door toen ik klaar was voor de wandeling. Rebecca (zojuist ontmoet) en Florin waren al vertrokken. De laatste loop ik af en toe tegen het lijfal vanaf Porto. Zowaar was het nog koud buiten. En vochtig waardoor ik na een kwartiertje toch maar besloot mijn regenjas aan te trekken. De bewolking hing laag en was grijs. Maar de wind waaide al stevig. Waardoor de onderste bewolking snel verdween en de hoger gelegen damplaag de mogelijkheid kreeg gaten te maken voor de eerste stralen van de zon.

In een cafeetje kwam ik Florin weer tegen. Florin komt uit Roemenië. We hebben veel samen gelopen en gepraat. Over relaties, vrouwen en de betekenis van “man” zijn. Wanneer ben je nu een man en wat maakt een man een man? Een buitengewoon interessant onderwerp dat meer mannen zouden moeten onderzoeken wat mij betreft. Ondertussen genoten wij van al het moois dat deze wandeling ons liet zien. We hebben geluncht (Ensalada Mixta) en er zijn veel foto’s gemaakt van de omgeving, maar die halen het niet bij de werkelijkheid. Na 25 kilometer was er een punt waarop onze wegen elkaar scheiden. Linksaf richting Finisterre en rechtsaf richting Muxia. Ik ben links gegaan, Florin rechts. We hebben elkaar bedankt, het beste gewenst, omhelst en daar ga je dan. In mij geval niet direct ver, want ik wilde mijn sokken wisselen en mijn voeten nakijken. En na alles grondig te hebben nagelopen en verzorgt ben ik verder gelopen richting Cee. Nog 15 kilometer verder.

Kon de wandeling nog mooier? Ja, het was overweldigend. En eenzaam. Ik ben op twee na niemand tegen gekomen. Ik liep snel, de voeten deden zeer. De benen protesteerden. Je voelde het enkel als de aandacht voor de omgeving verslapte. En dat was vooral bij het binnenlopen van Cee. Ik slaap weer in een Albergue. Ruime opzet en de energie in het gebouw voelt fijn. Ik ben met nog zes andere pelgrims. Het is er rustig en vredig. Ik zit na een douche en een was onderuit dit blog te schrijven. Tien uur en 40 kilometer geleden vertrok ik uit Vilaserío. Hoe anders is Cee!

Finisterre, Fisterra of Finisterra is niet ver meer. Het einde van de wereld ligt op slechts 16 kilometer.

Buen Camino!

Een andere beleving dan vorig jaar. Minder intens, maar zeker zo mooi. In had verwacht de kathedraal van Santiago in volle glorie te mogen bewonderen, zonder stellages, bouwmateriaal en kranen. Helaas. De kathedraal wordt weer onder handen genomen. Voornamelijk binnen en aan de achterzijde.

Rond het middaguur liep ik de Praza do Obradoiro op. Van een andere kant dit keer. Misschien niet helemaal de formele weg, maar op een gegeven moment herkende ik zo veel van wat ik zag dat de weg vinden geen punt meer was. Santiago is ook weer een samenkomen met een aantal nieuwe vrienden die ik tijdens de wandeling heb leren kennen. Helena, Caro, Julia, Janine en natuurlijk ook Lena (van vorig jaar) en later ook de Engelse zussen, Kim en Kate. We hebben gelachen, gelopen, gegeten, verwonderd en gedanst. En na een intesieve dag met enkele noodzakelijke taakjes zoals wassen, redelijk op tijd naar bed. Maar niet zonder afscheid nemen en dat valt dan toch best zwaar. Janine, Caro en Julia zal ik niet meer zien. Lena denk ik wel en Helena bijna zeker.

Ik heb mij echt wel een beetje moeten dwingen. Ik had tot en met vanmorgen twijfel of ik niet toch nog een dag zou blijven in Santiago. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om te gaan wandelen. Hoe verder hoe beter en zo ben ik vandaag in Vilaserío beland. Dat klinkt chique, maar het stelt echt niets voor. De Albergue waar ik vanavond slaap is netjes, maar echt wel weer wat primitiever.

Toen ik vanmorgen een uurtje onderweg was kon je vanaf de heuvels Santiago zien liggen. De kathedraal torende boven alles uit als een donker silouet in de verblindende zon. Toen kwam het besef en de emotie dat Muxia de plek is waar ik moet zijn. En dinsdag kom ik daar als alles goed gaat aan. Wat in totaal is het toch bijna 120 kilometer wandelen in vier dagen. Vandaag ben ik 34 kilometer verwijderd van Santiago en van mijn nieuwe vrienden.

De route was pittig. De zon was fel en het was veel klimmen en dalen. Meer dan alle voorgaande etappes bjj elkaar zou ik durven beweren. Maar los daarvan, het was een heerlijke etappe met heel veel “schone” natuur. In eerste instantie wilde ik vandaag lopen naar Negreira. Het was redelijk vroeg toen ik daar aankwam. Ik heb er wel gegeten en besloten verder te wandelen.

Kwam ik tot aan Negreira nog andere pelgrims tegen, dan was dat na Negreira even anders. Ik heb de resterende 14 kilometer geen andere pelgrim meer gezien. Ik waande mij in een verborgen geheime wereld vol schone natuur. Een enkele “relikwie” langs de weg verried dat vele pelgrims mij toch zijn voorgegaan.

16 bedden (8 stapelbedden) in een ruimte. Ik hoop op een goede nachtrust. Dat is ook goed voor het herstel van mijn lichaam. De benen voelen zwaarder, de voeten voelen licht geïrriteerd en een klein blaartje tussen de tenen heeft zich laten gelden. Ongemakken dus. En drie pittige dagen voor de boeg. In gedachten ben ik nu in Santiago en herbeleef ik de gezellige avond van gisteren. Mijn hart roept Muxia. Nog 86 kilometer. 30 kilometer voorbij het “einde van de wereld” ofwel Finisterra. Maar eerst een nachtje Vilaserío.

Buen Camino!

Vandaag voorbij Padron, ergens aan een provinciale weg in een net pension op een verkeerde lokatie. De wandeling van vandaag qua route? Die was niet bijzonder, uitgezonderd van wat mooie stukken groen bos zoals je dat alleen hebt in Galicië. Na mijn blog in Caldas de Reis hield de dag niet op. Een heerlijke middag die overging in een nog fijnere avond. Met nieuwe ontmoetingen, fijne gesprekken én een heet water bron!

Ik kreeg een appje van Lena. We kennen elkaar van de Camino Frances vorig jaar. Uit mijn hoofd ontmoette ik haar in Hornillos del Camino. Ze schreef in haar bericht dat ze binnen een uurtje in Caldas de Reis zou zijn. Hoe leuk is het om eigenlijk een onverwacht weerzien te beleven.

Maar er waren meer ontmoetingen. De Duitse Helena liep mij tegen het lijf. Ik ontmoette haar in Carreço. Helena is een leuke en lieve vrouw. Zeer sociaal en aardig. We zijn in de avond gaan eten samen met nog twee Duitse vrouwen die ik nog niet eerder had ontmoet, Caro en Julia. Ook beide harstikke leuk en aardig. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar. Veelal in het Engels en soms een beetje Duits. Het eten was goed – en veel – en zo verstreken er wel een paar uurtjes. Lena was er ook, maar zat met een paar vrienden elders aan een tafel. Ik kreeg nog bezoek van een libelle. Deze ging op mijn schouder zitten totdat ik deze na een minuutje er vanaf jaagde. Ieder dier heeft een spirituele betekenis. De libelle dus ook. Een willekeurige website geeft een korte uitleg.

Libelle

De Libel wordt geassocieerd met Licht, Transformatie en Persoonlijke Groei. Als je Libellen vaak ziet, ben je geroepen om naar binnen te kijken en te zien welke gebieden je eventueel kunt verbeteren, en wat je kunt laten vervallen om meer Licht en Vrijheid in je leven te brengen. De Libel “symboliseert” een Grote Transformatie en Persoonlijke Groei en nodigt je uit om in je Emoties te duiken voor een beter begrip van jezelf en je Persoonlijke Reis.

Libellen veranderen snel van richting en lijken schijnbaar zonder enige moeite te vliegen. We kunnen dus Aanpassingsvermogen, Luchtigheid en Flexibiliteit van dit vriendelijke wezen leren. Het zien van Libellen kan vaak ook wijzen op een Grote Metamorfose die in je leven opkomt. Besteed aandacht aan de Dieren en Tekens om je heen, vooral als je Libellen ziet, probeert het Universum je vaak Krachtige lessen te leren.

Toen we wilden vetrekken om naar een heet water bron te gaan, iets waar Caldas om bekend staat, is Lena ook mee gegaan. Het was een idee van Caro om in ieder geval de bron te laten zien. Ik wist het niet. De heet water bron was een mooi fenomeen. Je kon er gewoon in. Een aantal mensen (locals) deden dat ook. En ik? Met de benen over de rand en de voeten op de bodem. Het was een fijne ervaring voor het slapen gaan.

Ik kwam met lopen vandaag wat moeilijk op gang. Het kostte was moeite. Het was dan ook fijn om Julia en Caro tegen te komen onderweg. Ze lopen net wat langzamer en dat vond ik vandaag prima. We hebben wederom mooie gesprekken gevoerd en na verloop van tijd kwamen we ook Helena weer tegen. In Padrón hebben we geluncht en na wat wikken en wegen heb ik besloten om toch nog een stukje door te lopen. Helena ging verder en dat trok mij eigenlijk over de streep. Ik vond het fijn. Voelde mij ook steeds beter en sterker worden naarmate de dag vorderde. Met Helena nog wat mooie inzichten gekregen. Zij benoemde het feit dat ze zoveel lieve en mooie mensen was tegengekomen en dat ze daardoor verrast was. Ik vroeg haar wat dat volgens haar betekende?

Ik geloof namelijk dat wat je als mens in anderen ziet en waardeert, dit vooral een spiegel is naar jezelf. Zie je veel aardige mensen, dan is dat omdat je dat zelf bent. Zijn mensen behulpzaam, dan is dat omdat je zelf behulpzaam bent. Sta je open voor anderen, dan staan anderen open voor jou. Je ziet en krijgt wat je uitzend. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit het hart. En dat deed mij ook beseffen waarom ik juist gisteren weer een diepere connectie kon maken tijdens en na het eten. Omdat ik zelf de eerste week nog niet echt was geland in dit avontuur. Ik zat nog veel in mijn hoofd. De verschijnselen van uitdrogen, pijntjes en de behoefte om snel door te lopen zijn verdwenen. Er is meer rust. En meer zachtheid. Het hoeft niet snel want in Santiago kom ik toch wel.

En misschien niet verwonderlijk, maar vandaag ben ik voor het eerst de snelle Engelse zussen niet meer tegen gekomen. Ook lieve meiden, maar een andere energie. Ik voel mij sinds gisteren middag weer een beetje thuis. Als Pelgrim, onderweg naar Santiago. Nog 16 kilometer.

Buen Camino!