Tag: Porto

Wat een dag. Mooi, vermoeiend, verwarrend en ontspannend. Welkom in Spanje, welkom in A Guarda. 26 kilometer verder en daar 29 kilometer voor moeten lopen. Het begon allemaal vanmorgen in Carreço na een korte en gebroken nacht. Niet de meest optimale voorbereiding maar daar verander je niets aan.

Ik ben afgeweken van de eigenlijke route omdat het langs de kust heel mooi moest zijn. En dat was niet gelogen. Over ruiterpaden bewoog ik steeds verder noordwaarts richting Caminha. De naam alleen al vind ik zo bijzonder. Alsof het de naam is voor het beloofde land. Het is in ieder geval het einde van het Portugese deel van deze Camino. Dus ik onderweg, genietend van mijn keuze en van al het moois dat ik onder ogen krijg. Dat ging zo een uurtje goed. En toen hield de weg op…

Wat is Google map dan een mooie uitvinding om uiteindelijk je weg terug te vinden op de normale route, zonder helemaal terug te gaan. Maar al het moois werd het komende uur wel weer teniet gedaan door noodgedwongen langs de provinciale weg te (moeten) lopen. Eenmaal back on track kwam ik de Engelse zussen van gisteren weer tegen. Met wat tussenpozen zijn we eigenlijk met elkaar opgelopen en hadden wat interessante gesprekken over werk. Over zinvol werk. Over werkdruk en over je grenzen gaan. Niet meer de tijd nemen om eens te “voelen” hoe het met je gaat. Even stilstaan. Los van de uitkomst van het gesprek, we begrepen elkaar maar al te goed.

De dames lopen echt snel en dat betekent dat ik een beetje op mijn maximale comfortabele snelheid loop. Zonder afbreuk te doen aan de omgeving om mij heen. En zo bereikten we Caminha. Een stadje dat een prettige en vredige sfeer uitademde toen we er doorheen liepen. En vandaar is de veerpont naar A Pasaxe, naar Spanje. Het was vijf over twaalf toen we daar aankwamen en de laatste veerpont was zojuist vertrokken. Daar had ik niet op gerekend. De volgende ging pas om zeven uur in de avond.

Maar wat mij gisteren in Carreço al werd verteld, er zijn ook boottaxi’s waar je voor vijf euro naar de overkant kan. Dus snel een kaartje gekocht en meteen maar een quiche met groenten en een muffin voor het zoetje. Ik had de quiche nog maar net op toen een potige kerel ons kwam halen om mee te varen. Een soort snelle vervallen sloep waarvan je de langzame soortgenoten ook in de grachten van Amsterdam ziet. En snel ging het! Binnen een mum van tijd waren we aan de overkant. Wat een heerlijk tochtje. De koele zeewind in het haar, het geluid van de boot op het water. Beste moment van de dag.

Binnen tien minuten en een uur vooruit in de tijd waren we aan de overkant. Dat voelde wel een beetje als een deceptie. Leeg en stil. En grappig genoeg een belangrijke pijl gemist. Ik liep inmiddels weer alleen en toen ik erachter kwam dat er iets niet klopte ging ik weer terug. En zowaar, de Engelse dames liepen ook de verkeerde kant op. Bijzonder wat in Spanje is de weg altijd heel goed aangegeven. Met de duidelijke markeringspalen van de provincie Galicië is het vanaf hier in A Guarda nog 160 kilometer naar Santiago.

Ik slaap weer in een Albergue. Voor vijf euro. Ik krijg er zelfs schone dekens en kussen bij. Welke uitdaging ligt er dan nog in het verschiet vandaag? Eten en drinken voor morgen en fruit. Morgen is het zondag, en de winkels zijn hier gewoon dicht.
Maar nu eerst naar een strandje voor een frisse duik en voor het schrijven over vandaag.

Buen Camino!

Gisteren ben ik nog even naar het strand geweest en nadat ik mijzelf haf gedoucht was het tijd om iets te eten. Ik wilde vroeg eten en uiteindelijk kwam ik terecht bij een hele leuke strandtent waar ze lekkere dingen konden maken. 50 meter van mijn slaapplek. Hoe fijn is dat. Ik lag er vroeg in en heb een goede nacht gemaakt.

Na het voetverzorging ritueel van vanmorgen heb ik ontbeten. Een tosti en een fles water. Eenmaal op pad na vijf minuten nog wat fruit en brood gehaald bij een supermarkt voor onderweg en of we go! Dag Marinhas!

Eenmaal onderweg kon ik niet vermoeden hoe afwisselend de dag vandaag zou worden. Ik heb veelvuldig profijt gehad van de wandelstokken. Er moest toch behoorlijk geklommen worden en natuurlijk afgedaald. Over losse en ongelijke stenen, zandwegen, verharde wegen. Door nostalgische straatjes, uitgestorven woonkernen en bos. Door de grote stad. Over lange bruggen en smalle steegjes.

Na een uurtje kom ik eigenlijk voor het eerst meerdere pelgrims tegen waar ik een praatje mee maak. Een jong stel dat vetrokken is uit Lissabon
Twee zussen uit Birmingham die er een flink tempo op nahielden. Beide toch zeker in de 60. Een van de zussen was enorm fit. Vorige maand had ze nog 100 mijl gelopen in 30 uur. Ze heeft ook Nordic walking les gegeven.

Na een tijdje opgelopen te hebben met de twee Engelse dames zag ik een plek om even te ontspannen. In de schaduw, met een tappunt voor water. Dat was nodig ook.
Een broodje gemaakt voor mijzelf en een nectarine uit de fruitvoorraad gehaald. Tevens even een moment om de schoenen uit te doen. Iets dat ik altijd doe. En een mooi moment om even met de blote voeten door het gras te struinen en te “aarden.”

Eenmaal weer onderweg kwam ik twee jonge meiden tegen uit Madrid. Christina en Kilijana. Ik weet niet of dat goed is gespeld. Ik had ze al eerder gezien. Eigenlijk al de eerste dag vanuit Porto toen ik zat te ontbijten. Toen liepen ze langs en zwaaiden ze.

Met hen ben ik opgetrokken tot aan Viana do Castelo. Leuke gesprekken onderweg met Christina ondanks het gebrekkige Engels. Kilijana sprak negentig geen woord Engels dus dat werd wat ingewikkelder. Eigenlijk zou in deze stad het einde zijn vandaag en was ik 21 kilometer verder dan vanmorgen. Morgen zou dan een wandeling naar Caminha op het programma staan van c.a. 29 kilometer. Echter vanuit Caminha gaat er een veerpont naar A Pasaxe. En deze moet ik hebben. De laatste vertrekt om 13:30 ivm met de getijden, en dat betekent of heel vroeg op, of het zekere voor het onzekere nemen. Vol is vol namelijk. Slapen in Caminha is ook goed mogelijk, maar het nadeel daarvan is dat de eerste vaart vanuit Caminha op zondag pas om 10:30 is. M.a.w. ik wil morgen het water over. En dus heb ik vandaag wat extra gelopen. Carreço is de eerste plaats waar je kan slapen.

Ware het niet dat nu blijkt dat er ook privé pontjes varen. Allicht ook op andere tijden. Deze informatie kreeg ik van de gepensioneerde Amsterdammer Auke. Sinds drie jaar woont Auke met zijn vrouw in Portugal. Auke heeft voor mij een bed klaar gezet in een provisorische ruimte omdat Carreço een chronisch gebrek heeft aan slaapplaatsen. En op bestelling is hij voor mij wat boodschappen gaan doen voor morgenochtend en overdag.

Een restaurant is niet ver lopen maar ze brengen ook op bestelling. En dat kan Auke ook voor mij regelen. Hoe mooi is deze dag verlopen. Gisteravond heb ik een intentie uitgesproken voor vandaag – dank voor de tip Car – en ik kan zeggen dat de afwisseling, ontmoetingen, rustmomenten en een fijne slaapplaats goed is uitgepakt. Moe, dat wel na vandaag. Maar ook voldaan. En 33 kilometer verder.

Bom Caminho!

Vandaag was eigenlijk wat saai. De afgelopen nacht ook. Een fanatieke snurker heeft de hele slaapzaal wakker gehouden. Daar meer over zeggen voegt niet veel toe. Het hoort er een beetje bij. Vandaag van Vila do Conde naar Marinhas. 28 kilometer ver. Ik verwachtte eigenlijk een gelijke scene als gisteren. Veel strand en zee maar uiteindelijk viel dat eigenlijk wel mee.

De eerste vijf kilometer was door Vila do Conde en Póvoa de Varzim en noodgedwongen bij de McDonalds een ontbijtje genomen. Geen burger hoor, dat was voorbehouden aan zeker 20 scholieren en dat om 7:30 in de ochtend! In Póvoa kwam ik weer aan de kust en vandaar begon een eindeloze wandeling langs en door de duinen. En toch, halverwege werd dat een wandeling meer landinwaarts. Nog steeds over aangelegde getimmerde paden van hout. Het is een grappig gezicht en het heeft ook wel wat. Een deel van de paden is gloednieuw en worden ook gebruikt als de route naar Santiago. Maar af en toe houdt het op en ga je verder op de “oude” route die overigens steeds beter wordt aangegeven. Hoe verder landinwaarts, hoe anders het landschap. Ik wandel langs velden met metershoge bamboe. Door eucalyptus bossen en langs vergezichten. Eigenlijk best mooi voor een saaie route.

Misschien is dat omdat ik pas na een kilometer of 20 voor het eerst iemand tegenkom. In vergelijking met vorig jaar op de Camino Frances, wat ik onwillekeurig toch doe, is het echt enorm rustig en stil. Gek genoeg kunnen albergues heel snel vol zijn. Wat mede veroorzaakt wordt doordat hostels een stuk duurder zijn en het aanbod albergues is nog relatief laag. Zodra ik in Spanje ben denk ik dat dit snel anders zal zijn. Helemaal wanneer de twee routes vanuit Porto samenkomen. Maar dat weet ik volgende week.

Eenmaal in Marinhas valt mijn oog op een wegwijzer naar een nieuwe plek om te overnachten. Deze staat (nog) niet in mijn Camino app. De eigenaren zijn wat ouder en spreken geen woord Engels. Met Google translate kan ik toch duidelijk maken dat ik een privé kamer wil. En deze is in een woonhuis met klassieke meubeltjes. Maar heerlijk rustig en koel. Eens kijken of ik een goede nacht kan maken.

En de rest van de middag? Niet te veel. Lief zijn voor mijn voeten en mijn blog je schrijven vanaf mijn handdoek op het strand. Het water is lekker, maar erg koud! Welkom in Marinhas.

Bom Caminho!