Het was een heel gezellige avond in de albergue in Castrojeriz tijdens de maaltijd. En na een ietwat matige nacht was het vandaag een koude dag met vooral de laatste kilometers veel regen. Daar had ik al rekening mee gehouden en dus de regenkleding aangetrokken.
Samen met Raeanne (Canada) vertrokken richting Frómista in een rustig tempo. Zij vertelde mij dat het herdenken van de soldaten met klaprozen, waar ik gisteren over schreef, ook een gebruik is in Canada. Gisteravond aan tafel werd vermeld dat er vandaag geklommen moest worden. Wat ik niet wist was dat dit klimmen over een korte afstand was. Gelukkig goed kunnen ontbijten anders had ik waarschijnlijk snel ‘geparkeerd’ gestaan. Het was een klim over slechts 1km maar wel met gemiddeld 12% stijgen. En die voel je. De grote wielerrondes zijn weer begonnen en dan zijn dergelijk percentages geen uitzondering. Het deed mij wederom beseffen hoe zwaar dat moet zijn. Enfin, ik had voldoende energie en dus kon ik dit klimmen goed verteren. Warm kreeg ik het er wel van. Mede door het verschil in wandelsnelheid heb ik Raeanne niet meer gezien. Flink uitblazen en toen met 18% dalen. Dan hoop je het even gehad te hebben maar helaas. Door de hoeveelheid regen van de afgelopen weken en vandaag waren lange stukken wandelpaden verworden tot modderpaden. Dat loopt niet fijn. De voeten worden vastgezogen, glijden weg en van een normale voetafwikkeling is geen sprake. Ondanks deze ongemakken was de route vandaag wel mooi. En wederom grijs.
Vandaag ben ik een andere provincie binnen gelopen. Provincia de Palencia. Ik denk de komende 10 dagen nog in deze provincie te wandelen. Daarna is het nog ‘slechts’ 155km naar Santiago de Compostella.
Ik kwam Maureen (UK) weer tegen. We hebben samen mooie gesprekken gehad over o.a. de reden van de Camino. Maar vooral over een terugkerend thema bij veel pelgrims. Loslaten en aardig zijn voor jezelf. We hadden ons vergist waar we waren en waar we wat konden eten. Dat kon dus nergens meer binnen een afzienbare tijd en aangezien we beiden wel iets bijhadden hebben we op een droog moment een zijltje neergelegd in het gras en wat gegeten. Ik had wat hamburgerbroodjes en een blikje sardientjes. Smaakte prima! Maureen had een albergue geboekt in een klein stadje voor Frómista en dus heb ik mijn laatste 6km alleen gelopen. Veel regen en ik voelde mij ineens wat somber. Het was fijn met Maureen. Een leuke spontane pensionada die alweer een tijdje in Frankrijk woont.
De albergue in Frómista ging pas om 13:30 open. Ik was er een uur eerder wat de gelegenheid gaf om in een bar nog even een broodje te eten. Doorlopen was voor mij geen optie. Ik voelde mijn voeten net iets te veel. De gebruikelijke routine van douchen en siësta volgden daarna. Ik ben blij met vandaag. Blij en content met mijzelf en dankbaar voor deze Camino en alles en iedereen die daar deel van uitmaken. Dankjewel. Buen Camino!
