Tag: Santiago

Vandaag was eigenlijk wat saai. De afgelopen nacht ook. Een fanatieke snurker heeft de hele slaapzaal wakker gehouden. Daar meer over zeggen voegt niet veel toe. Het hoort er een beetje bij. Vandaag van Vila do Conde naar Marinhas. 28 kilometer ver. Ik verwachtte eigenlijk een gelijke scene als gisteren. Veel strand en zee maar uiteindelijk viel dat eigenlijk wel mee.

De eerste vijf kilometer was door Vila do Conde en Póvoa de Varzim en noodgedwongen bij de McDonalds een ontbijtje genomen. Geen burger hoor, dat was voorbehouden aan zeker 20 scholieren en dat om 7:30 in de ochtend! In Póvoa kwam ik weer aan de kust en vandaar begon een eindeloze wandeling langs en door de duinen. En toch, halverwege werd dat een wandeling meer landinwaarts. Nog steeds over aangelegde getimmerde paden van hout. Het is een grappig gezicht en het heeft ook wel wat. Een deel van de paden is gloednieuw en worden ook gebruikt als de route naar Santiago. Maar af en toe houdt het op en ga je verder op de “oude” route die overigens steeds beter wordt aangegeven. Hoe verder landinwaarts, hoe anders het landschap. Ik wandel langs velden met metershoge bamboe. Door eucalyptus bossen en langs vergezichten. Eigenlijk best mooi voor een saaie route.

Misschien is dat omdat ik pas na een kilometer of 20 voor het eerst iemand tegenkom. In vergelijking met vorig jaar op de Camino Frances, wat ik onwillekeurig toch doe, is het echt enorm rustig en stil. Gek genoeg kunnen albergues heel snel vol zijn. Wat mede veroorzaakt wordt doordat hostels een stuk duurder zijn en het aanbod albergues is nog relatief laag. Zodra ik in Spanje ben denk ik dat dit snel anders zal zijn. Helemaal wanneer de twee routes vanuit Porto samenkomen. Maar dat weet ik volgende week.

Eenmaal in Marinhas valt mijn oog op een wegwijzer naar een nieuwe plek om te overnachten. Deze staat (nog) niet in mijn Camino app. De eigenaren zijn wat ouder en spreken geen woord Engels. Met Google translate kan ik toch duidelijk maken dat ik een privé kamer wil. En deze is in een woonhuis met klassieke meubeltjes. Maar heerlijk rustig en koel. Eens kijken of ik een goede nacht kan maken.

En de rest van de middag? Niet te veel. Lief zijn voor mijn voeten en mijn blog je schrijven vanaf mijn handdoek op het strand. Het water is lekker, maar erg koud! Welkom in Marinhas.

Bom Caminho!

Na een redelijke nacht in Porto ben ik iets voor zeven uur opgestaan. Eerst een douche en daarna mijn voeten verzorgd. Het gaat nu echt beginnen. Zo ook de zoektocht naar een ontbijt. Eenmaal buiten liep ik wel een paar tentjes in, maar allemaal zoetigheid en ik wil een degelijk ontbijt. Ik had nog niet echt veel honger dus besloot ik eerst naar de metro te gaan om vervolgens naar station Mercado te reizen. Van daar kon ik direct naar de noordelijke helft van Porto oversteken en zowaar zag ik snel een eerste gele pijl. Richting het strand en dat beeld was nagenoeg de hele etappe hetzelfde. Hoewel mooie afwisseling met rotsformaties en verrassend veel groen hier en daar. Maar nog voor ik daar was liep ik langs een eetgelegenheid waar voor mij een heerlijk ontbijt werd gemaakt. Dusdanig veel, dat het eigenlijk iets te veel was. En dat voor € 5,20.

Ik heb vandaag de hele dag alleen gelopen. Ben wel een paar pelgrims tegengekomen maar qua aantal verwaarloosbaar als je dat vergelijkt met de eerste dag vorig jaar naar Ronchevalles.

Het was warm en ook weer niet. De zon scheen volop maar van zee kwam een verkoelende wind. Dat was ook de reden om te kiezen voor de kust route. En de keuze om de andere route te nemen kwam na een paar uur voorbij. Niet dus. Ik ben wel van de eigenlijke route afgeweken door het strand te blijven volgen. Maar het betimmerde pad waarop ik liep zag er zo nieuw uit dat het goed mogelijk is dat dit nog niet in het routeschema is opgenomen. Het bracht wel een leuke verrassing.

Ik liep langs een busje dat tot “Carrinha do Caminho” is omgedoopt. Ofwel de truck langs de weg. Bewoond door een heel leuk stel en een baby. Een meisje. Ze zijn reizigers maar sinds de kleine zijn ze wat meer aan het settelen. De man van het stel vroeg me of ik wat wilde drinken. Verse sinaasappelsap of koffie of sap met citroen. Zonder aarzeling nestelde ik mijzelf in een klap krukje en perste hij met de hand de sinaasappeltjes uit. Zelf had hij ook de Camino Frances gewandeld in 2012. Iets dat je altijd bijblijft. We praatten wat en dat was fijn. Het maakte dat ik mij erg dankbaar voelde. Toen ik mijn weg vervolgde was het geen Bom Caminho maar “Ultreya.” Wat zoveel betekend als: “Hou vol” of “Vooruit”. Maar ook met de energie van een onverwachte zegen.

Het laatste stuk ging vlot. Zo vlot dat ik bijna twee uur te vroeg bij mijn first choice albergue ben. Ik had kunnen weten dat ze pas om 15:00 open gingen. Maar hoe volmaakt. Op de hoek zit een prima restaurant waar je voor € 6,- een pelgrimsmaaltijd naar keuze kunt krijgen. Ik koos voor gebakken vis met wat salade en frietjes. Voorafgegaan door een groentesoep. En een biertje. Die nam ik er dan apart nog bij.

Direct de tijd benut om dit blog te schrijven. En wat de middag nog brengt zie ik wel. Waarschijnlijk loop ik even naar zee voor een heerlijke duik. I feel lucky, blessed and greatfull hier in Vila do Conde. Morgen naar Marinhas. De eerste 33 km zitten erop (waarvan 10 gesmokkelde).

Bom Caminho.