Tag: Santiago

Ik kan vertellen over de wandeling door de eucalyptusbossen die prachtig was met af en toe nog venijnig klimmen tussendoor. Ik kan vertellen dat ik mij vandaag een stuk beter voelde dan gisteren en dat de wandeling vandaag vooral heel snel ging. Maar ik kan ook vertellen hoe ik vandaag mijn emoties heb toegelaten.

En dat begon al bij het ontbijt. Enkel de gedachte aan dat het straks voorbij zou zijn maakte dat ik een brok in de keel kreeg. En die momenten heb ik nog een paar keer gehad onderweg. Heel onwerkelijk eigenlijk. De kilometerpaaltjes aftellend kwam Santiago steeds dichterbij. Bij de laatste 6 kilometer kwam ik Sunshine (USA) weer tegen (red, de dame van gisteren onderweg naar Santa Irene; haar ouders waren hippies), wat een leuke bijkomstigheid was.

Santiago doemde op tussen de heuvels en de wandelsnelheid nam toe. Ik wilde er zo graag zijn. Maar naarmate ik dichterbij kwam viel het toch wel een beetje tegen. De moderne voorstad is niet echt spectaculair. Doch eenmaal in de buitenrand van de stad stond daar ineens een man te spelen op een doedelzak. En daar waren ze weer, de tranen vergezeld van een brok in mijn keel. De weg zelf was nog steeds niets bijzonders. Verder lopen dus, richting het oude centrum en de kathedraal. En toen hoorde ik mijn naam roepen. Het was Justine die samen met Hernan een biertje dronk op een terras. Het was een ontmoeting met een stevige omhelzing. Met elkaar zijn we verder gelopen richting de oude binnenstad. En hoe leuk, ik kwam Miguel en zijn vriendin tegen en dat was voor beide een verrassing. (We hebben nog met elkaar gegeten in Pamplona ). Ook nu waren er weer de innige omhelzingen. En zo naderde de oude binnenstad en de kathedraal met het plein waar iedereen naartoe gaat, het Plaza do Obradoiro. En vlak voor het plein stond er weer een muziekant op een doedelzak te spelen. Daar kwam de emotie weer.

We liepen het plein op wat ineens heel groot is om te overzien. Heel veel pelgrims en de meeste had ik nog nooit gezien. Wat versuft heb ik mijn backpack afgedaan en ben even gaan staan. En daar kwamen de tranen weer of eigenlijk gewoon een potje janken. Aanstekelijk kennelijk want Justine begon ook en dan houd je elkaar weer even stevig vast.

Na een kwartier ben ik mijn pension gaan opzoeken waar ik de komende twee nachten zal verblijven. Een warme douche en omkleden om vervolgens door de gezellige straatjes te wandelen richting het pelgrimskantoor voor het Compostolaat. Daar ben ik niet gebleven omdat twee uur in de rij staan echt een beetje zonde van de tijd is. Ik heb nog even op het Plaza do Obradoiro gezeten om de binnenkomende pelgrims te aanschouwen. Ook Eefke heb ik zien binnenkomen en de komende dagen worden dat er nog veel meer. De Camino zit er op. De fysieke inspanning is geleverd, mentaal zal er vast nog wel wat doorwerken en de emoties zullen zich ook vast en zeker nog laten gelden. Het was mooi, spectaculair, saai, gezellig, zwaar, emotioneel, pijnlijk, vrolijk, eenzaam, overweldigend, spannend, intiem, vertrouwd, sociaal, koud, nat, heet en bovenal bijzonder. Met ontmoetingen en vaarwel en heel veel nieuwe vrienden van over de hele wereld. Ik ben buitengewoon dankbaar dat ik voor dit avontuur heb gekozen. En mocht jij je afvragen of ditzelfde avontuur iets voor jou is, dan komt het antwoord vanzelf tot je op het juiste moment. Buen Camino!

Van alle dagen die ik heb mogen meemaken deze Camino is vandaag toch wel een heel bizarre. Ik voelde mij vandaag toch wel een beetje ziek. Ik moest mijzelf dwingen te eten en het maag darm systeem was nagenoeg de gehele dag aanwezig. Niet misselijk, maar er een beetje tegenaan. En zweterig, vooral de eerste uren. Nu was de nacht in Casanova Lugo ronduit beroerd door het vele gesnurk en dat helpt gewoon niet mee de volgende dag. Wat mij vandaag door de dag heeft geholpen zijn: bananen, goed gezelschap vanaf halverwege en een enorme koppigheid om door te gaan en alle lichamelijke signalen te negeren. Lief lichaam, wil je het nog één dag volhouden, I love you.

De dag begon wat druilerig. Motregen en een heerlijke temperatuur voor een wandeling. Gedachten kwamen en gingen weer. Vooral over of ik vandaag wel zou halen en dat ik mij klote voelde. Afgewisseld met gedachten dat mijn lijf sterk is en dat alles na de eerste etappe richting Ronchevalles eigenlijk een eitje moet zijn. Zo kan je jezelf uren bezig houden. Toen het mij even te veel werd kwam ik een gezelschap uit Alaska tegen. Zij deden voor de lol een dagwandeling om de Camino een klein beetje te ervaren. Dat was leuk. Even een fijn gesprek tot aan Arzúa. Daar kwam ik ook Briley tegen die me wat moed in sprak tijdens een innige knuffel. Zij is zo sterk en pas 19 jaar! Ik heb een tosti met ei naar binnengewerkt. Niet van harte maar je moet toch eten. Ik had prima in Arzúa kunnen blijven maar besloot toch om door te wandelen.

Ik liep samen met een dame uit de VS en we hebben over van alles gesproken. Het was wel een beetje werken voor mij dat gesprek,maar het leidde wel een beetje af van mijn innerlijke protesten en gevoel. En toen ik het wederom niet meer trok bleek daar ineens een bar te zijn waar ik iets kon eten (zoet) en naar het toilet kon. Ook kwam ik daar Patricia tegen uit Ierland. 18 lentes slechts. Maar ook zij sleepte mij er doorheen en ik begon mijzelf weer beter te voelen en sterker. Dat was rond 14:00. Normaal ben ik dan al op de bestemming. Met haar heb ik nog ongeveer 10 kilometer gewandeld.

We spraken over de drie fasen van de Camino en ze herkende ze direct. Ook de behoefte om de laatste dagen een beetje uit het contact te gaan met andere pelgrims. Dus geen gezamenlijke maaltijden bijvoorbeeld. Het laatste stuk heb ik nog alleen gewandeld en ik ben terechtgekomen bij een fijne Albergue in Santa Irene. Een dag van mijzelf niet lekker voelen en toch 42 kilometer gewandeld. En hoewel ik snotter en hoest, de benen tintelen en ik over heel veel grenzen ben gegaan voel ik ook enige trots. Ik heb gewoon een marathon gelopen! Gewandeld weliswaar, maar wel met 760 kilometer in de benen. En morgen? Santiago is niet ver meer. Nog 23 kilometer te gaan. Buen Camino!