Wat een dag. Mooi, vermoeiend, verwarrend en ontspannend. Welkom in Spanje, welkom in A Guarda. 26 kilometer verder en daar 29 kilometer voor moeten lopen. Het begon allemaal vanmorgen in Carreço na een korte en gebroken nacht. Niet de meest optimale voorbereiding maar daar verander je niets aan.
Ik ben afgeweken van de eigenlijke route omdat het langs de kust heel mooi moest zijn. En dat was niet gelogen. Over ruiterpaden bewoog ik steeds verder noordwaarts richting Caminha. De naam alleen al vind ik zo bijzonder. Alsof het de naam is voor het beloofde land. Het is in ieder geval het einde van het Portugese deel van deze Camino. Dus ik onderweg, genietend van mijn keuze en van al het moois dat ik onder ogen krijg. Dat ging zo een uurtje goed. En toen hield de weg op…
Wat is Google map dan een mooie uitvinding om uiteindelijk je weg terug te vinden op de normale route, zonder helemaal terug te gaan. Maar al het moois werd het komende uur wel weer teniet gedaan door noodgedwongen langs de provinciale weg te (moeten) lopen. Eenmaal back on track kwam ik de Engelse zussen van gisteren weer tegen. Met wat tussenpozen zijn we eigenlijk met elkaar opgelopen en hadden wat interessante gesprekken over werk. Over zinvol werk. Over werkdruk en over je grenzen gaan. Niet meer de tijd nemen om eens te “voelen” hoe het met je gaat. Even stilstaan. Los van de uitkomst van het gesprek, we begrepen elkaar maar al te goed.
De dames lopen echt snel en dat betekent dat ik een beetje op mijn maximale comfortabele snelheid loop. Zonder afbreuk te doen aan de omgeving om mij heen. En zo bereikten we Caminha. Een stadje dat een prettige en vredige sfeer uitademde toen we er doorheen liepen. En vandaar is de veerpont naar A Pasaxe, naar Spanje. Het was vijf over twaalf toen we daar aankwamen en de laatste veerpont was zojuist vertrokken. Daar had ik niet op gerekend. De volgende ging pas om zeven uur in de avond.
Maar wat mij gisteren in Carreço al werd verteld, er zijn ook boottaxi’s waar je voor vijf euro naar de overkant kan. Dus snel een kaartje gekocht en meteen maar een quiche met groenten en een muffin voor het zoetje. Ik had de quiche nog maar net op toen een potige kerel ons kwam halen om mee te varen. Een soort snelle vervallen sloep waarvan je de langzame soortgenoten ook in de grachten van Amsterdam ziet. En snel ging het! Binnen een mum van tijd waren we aan de overkant. Wat een heerlijk tochtje. De koele zeewind in het haar, het geluid van de boot op het water. Beste moment van de dag.
Binnen tien minuten en een uur vooruit in de tijd waren we aan de overkant. Dat voelde wel een beetje als een deceptie. Leeg en stil. En grappig genoeg een belangrijke pijl gemist. Ik liep inmiddels weer alleen en toen ik erachter kwam dat er iets niet klopte ging ik weer terug. En zowaar, de Engelse dames liepen ook de verkeerde kant op. Bijzonder wat in Spanje is de weg altijd heel goed aangegeven. Met de duidelijke markeringspalen van de provincie Galicië is het vanaf hier in A Guarda nog 160 kilometer naar Santiago.
Ik slaap weer in een Albergue. Voor vijf euro. Ik krijg er zelfs schone dekens en kussen bij. Welke uitdaging ligt er dan nog in het verschiet vandaag? Eten en drinken voor morgen en fruit. Morgen is het zondag, en de winkels zijn hier gewoon dicht.
Maar nu eerst naar een strandje voor een frisse duik en voor het schrijven over vandaag.
Buen Camino!
