Een andere beleving dan vorig jaar. Minder intens, maar zeker zo mooi. In had verwacht de kathedraal van Santiago in volle glorie te mogen bewonderen, zonder stellages, bouwmateriaal en kranen. Helaas. De kathedraal wordt weer onder handen genomen. Voornamelijk binnen en aan de achterzijde.
Rond het middaguur liep ik de Praza do Obradoiro op. Van een andere kant dit keer. Misschien niet helemaal de formele weg, maar op een gegeven moment herkende ik zo veel van wat ik zag dat de weg vinden geen punt meer was. Santiago is ook weer een samenkomen met een aantal nieuwe vrienden die ik tijdens de wandeling heb leren kennen. Helena, Caro, Julia, Janine en natuurlijk ook Lena (van vorig jaar) en later ook de Engelse zussen, Kim en Kate. We hebben gelachen, gelopen, gegeten, verwonderd en gedanst. En na een intesieve dag met enkele noodzakelijke taakjes zoals wassen, redelijk op tijd naar bed. Maar niet zonder afscheid nemen en dat valt dan toch best zwaar. Janine, Caro en Julia zal ik niet meer zien. Lena denk ik wel en Helena bijna zeker.
Ik heb mij echt wel een beetje moeten dwingen. Ik had tot en met vanmorgen twijfel of ik niet toch nog een dag zou blijven in Santiago. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om te gaan wandelen. Hoe verder hoe beter en zo ben ik vandaag in Vilaserío beland. Dat klinkt chique, maar het stelt echt niets voor. De Albergue waar ik vanavond slaap is netjes, maar echt wel weer wat primitiever.
Toen ik vanmorgen een uurtje onderweg was kon je vanaf de heuvels Santiago zien liggen. De kathedraal torende boven alles uit als een donker silouet in de verblindende zon. Toen kwam het besef en de emotie dat Muxia de plek is waar ik moet zijn. En dinsdag kom ik daar als alles goed gaat aan. Wat in totaal is het toch bijna 120 kilometer wandelen in vier dagen. Vandaag ben ik 34 kilometer verwijderd van Santiago en van mijn nieuwe vrienden.
De route was pittig. De zon was fel en het was veel klimmen en dalen. Meer dan alle voorgaande etappes bjj elkaar zou ik durven beweren. Maar los daarvan, het was een heerlijke etappe met heel veel “schone” natuur. In eerste instantie wilde ik vandaag lopen naar Negreira. Het was redelijk vroeg toen ik daar aankwam. Ik heb er wel gegeten en besloten verder te wandelen.
Kwam ik tot aan Negreira nog andere pelgrims tegen, dan was dat na Negreira even anders. Ik heb de resterende 14 kilometer geen andere pelgrim meer gezien. Ik waande mij in een verborgen geheime wereld vol schone natuur. Een enkele “relikwie” langs de weg verried dat vele pelgrims mij toch zijn voorgegaan.
16 bedden (8 stapelbedden) in een ruimte. Ik hoop op een goede nachtrust. Dat is ook goed voor het herstel van mijn lichaam. De benen voelen zwaarder, de voeten voelen licht geïrriteerd en een klein blaartje tussen de tenen heeft zich laten gelden. Ongemakken dus. En drie pittige dagen voor de boeg. In gedachten ben ik nu in Santiago en herbeleef ik de gezellige avond van gisteren. Mijn hart roept Muxia. Nog 86 kilometer. 30 kilometer voorbij het “einde van de wereld” ofwel Finisterra. Maar eerst een nachtje Vilaserío.
Buen Camino!
