Gisteren ben ik nog even naar het strand geweest en nadat ik mijzelf haf gedoucht was het tijd om iets te eten. Ik wilde vroeg eten en uiteindelijk kwam ik terecht bij een hele leuke strandtent waar ze lekkere dingen konden maken. 50 meter van mijn slaapplek. Hoe fijn is dat. Ik lag er vroeg in en heb een goede nacht gemaakt.
Na het voetverzorging ritueel van vanmorgen heb ik ontbeten. Een tosti en een fles water. Eenmaal op pad na vijf minuten nog wat fruit en brood gehaald bij een supermarkt voor onderweg en of we go! Dag Marinhas!
Eenmaal onderweg kon ik niet vermoeden hoe afwisselend de dag vandaag zou worden. Ik heb veelvuldig profijt gehad van de wandelstokken. Er moest toch behoorlijk geklommen worden en natuurlijk afgedaald. Over losse en ongelijke stenen, zandwegen, verharde wegen. Door nostalgische straatjes, uitgestorven woonkernen en bos. Door de grote stad. Over lange bruggen en smalle steegjes.
Na een uurtje kom ik eigenlijk voor het eerst meerdere pelgrims tegen waar ik een praatje mee maak. Een jong stel dat vetrokken is uit Lissabon
Twee zussen uit Birmingham die er een flink tempo op nahielden. Beide toch zeker in de 60. Een van de zussen was enorm fit. Vorige maand had ze nog 100 mijl gelopen in 30 uur. Ze heeft ook Nordic walking les gegeven.
Na een tijdje opgelopen te hebben met de twee Engelse dames zag ik een plek om even te ontspannen. In de schaduw, met een tappunt voor water. Dat was nodig ook.
Een broodje gemaakt voor mijzelf en een nectarine uit de fruitvoorraad gehaald. Tevens even een moment om de schoenen uit te doen. Iets dat ik altijd doe. En een mooi moment om even met de blote voeten door het gras te struinen en te “aarden.”
Eenmaal weer onderweg kwam ik twee jonge meiden tegen uit Madrid. Christina en Kilijana. Ik weet niet of dat goed is gespeld. Ik had ze al eerder gezien. Eigenlijk al de eerste dag vanuit Porto toen ik zat te ontbijten. Toen liepen ze langs en zwaaiden ze.
Met hen ben ik opgetrokken tot aan Viana do Castelo. Leuke gesprekken onderweg met Christina ondanks het gebrekkige Engels. Kilijana sprak negentig geen woord Engels dus dat werd wat ingewikkelder. Eigenlijk zou in deze stad het einde zijn vandaag en was ik 21 kilometer verder dan vanmorgen. Morgen zou dan een wandeling naar Caminha op het programma staan van c.a. 29 kilometer. Echter vanuit Caminha gaat er een veerpont naar A Pasaxe. En deze moet ik hebben. De laatste vertrekt om 13:30 ivm met de getijden, en dat betekent of heel vroeg op, of het zekere voor het onzekere nemen. Vol is vol namelijk. Slapen in Caminha is ook goed mogelijk, maar het nadeel daarvan is dat de eerste vaart vanuit Caminha op zondag pas om 10:30 is. M.a.w. ik wil morgen het water over. En dus heb ik vandaag wat extra gelopen. Carreço is de eerste plaats waar je kan slapen.
Ware het niet dat nu blijkt dat er ook privé pontjes varen. Allicht ook op andere tijden. Deze informatie kreeg ik van de gepensioneerde Amsterdammer Auke. Sinds drie jaar woont Auke met zijn vrouw in Portugal. Auke heeft voor mij een bed klaar gezet in een provisorische ruimte omdat Carreço een chronisch gebrek heeft aan slaapplaatsen. En op bestelling is hij voor mij wat boodschappen gaan doen voor morgenochtend en overdag.
Een restaurant is niet ver lopen maar ze brengen ook op bestelling. En dat kan Auke ook voor mij regelen. Hoe mooi is deze dag verlopen. Gisteravond heb ik een intentie uitgesproken voor vandaag – dank voor de tip Car – en ik kan zeggen dat de afwisseling, ontmoetingen, rustmomenten en een fijne slaapplaats goed is uitgepakt. Moe, dat wel na vandaag. Maar ook voldaan. En 33 kilometer verder.
Bom Caminho!
