Categorie: blog

Van alle dagen die ik heb mogen meemaken deze Camino is vandaag toch wel een heel bizarre. Ik voelde mij vandaag toch wel een beetje ziek. Ik moest mijzelf dwingen te eten en het maag darm systeem was nagenoeg de gehele dag aanwezig. Niet misselijk, maar er een beetje tegenaan. En zweterig, vooral de eerste uren. Nu was de nacht in Casanova Lugo ronduit beroerd door het vele gesnurk en dat helpt gewoon niet mee de volgende dag. Wat mij vandaag door de dag heeft geholpen zijn: bananen, goed gezelschap vanaf halverwege en een enorme koppigheid om door te gaan en alle lichamelijke signalen te negeren. Lief lichaam, wil je het nog één dag volhouden, I love you.

De dag begon wat druilerig. Motregen en een heerlijke temperatuur voor een wandeling. Gedachten kwamen en gingen weer. Vooral over of ik vandaag wel zou halen en dat ik mij klote voelde. Afgewisseld met gedachten dat mijn lijf sterk is en dat alles na de eerste etappe richting Ronchevalles eigenlijk een eitje moet zijn. Zo kan je jezelf uren bezig houden. Toen het mij even te veel werd kwam ik een gezelschap uit Alaska tegen. Zij deden voor de lol een dagwandeling om de Camino een klein beetje te ervaren. Dat was leuk. Even een fijn gesprek tot aan Arzúa. Daar kwam ik ook Briley tegen die me wat moed in sprak tijdens een innige knuffel. Zij is zo sterk en pas 19 jaar! Ik heb een tosti met ei naar binnengewerkt. Niet van harte maar je moet toch eten. Ik had prima in Arzúa kunnen blijven maar besloot toch om door te wandelen.

Ik liep samen met een dame uit de VS en we hebben over van alles gesproken. Het was wel een beetje werken voor mij dat gesprek,maar het leidde wel een beetje af van mijn innerlijke protesten en gevoel. En toen ik het wederom niet meer trok bleek daar ineens een bar te zijn waar ik iets kon eten (zoet) en naar het toilet kon. Ook kwam ik daar Patricia tegen uit Ierland. 18 lentes slechts. Maar ook zij sleepte mij er doorheen en ik begon mijzelf weer beter te voelen en sterker. Dat was rond 14:00. Normaal ben ik dan al op de bestemming. Met haar heb ik nog ongeveer 10 kilometer gewandeld.

We spraken over de drie fasen van de Camino en ze herkende ze direct. Ook de behoefte om de laatste dagen een beetje uit het contact te gaan met andere pelgrims. Dus geen gezamenlijke maaltijden bijvoorbeeld. Het laatste stuk heb ik nog alleen gewandeld en ik ben terechtgekomen bij een fijne Albergue in Santa Irene. Een dag van mijzelf niet lekker voelen en toch 42 kilometer gewandeld. En hoewel ik snotter en hoest, de benen tintelen en ik over heel veel grenzen ben gegaan voel ik ook enige trots. Ik heb gewoon een marathon gelopen! Gewandeld weliswaar, maar wel met 760 kilometer in de benen. En morgen? Santiago is niet ver meer. Nog 23 kilometer te gaan. Buen Camino!

31 kilometer. Het plan was eigenlijk om van Portomarin naar Palas de Rei te wandelen. Maar vandaag voelde ik mij weer zo sterk dat ik ben doorgewandeld. Voor de luxe had ik het niet hoeven doen. Want de albergue stelt niets voor. En kost dan ook slechts € 6,-. Misschien is het daarom wel dat er schuin onder mij een flinke snurker ligt. Ik denk dat deze meneer het heeft uitgevonden. Maar hoe dan ook, dit is misschien een siësta snurkje en valt het vannacht allemaal wel mee.

Vanmorgen begon ik wat vroeger. Maar de vierdaagse begint kennelijk ook vroeg en dus liepen pelgrims en wandelaars vrolijk achter en door elkaar. Ik ben rustig begonnen omdat ik na gisteren mijn kuit niet wilde overbelasten. Ik heb deze de hele dag niet gevoeld. Hoe grappig is dat? ’t Komt vast door de toegezonden energie!

Ik heb de gehele dag alleen gewandeld en vandaag was het uitzicht af en toe weer fenomenaal en soms troosteloos of een combinatie van beide. Geen bergen meer, maar zeker wel heuvels. In totaal is er vandaag toch 300 meter geklommen. Veel bijzonders is er niet gebeurd. Enkel na Palas de Rei was het ineens weer heel rustig op de route. En eenmaal in Casanova Lugo heb ik getwijfeld of ik zou doorwandelen. Maar dan moest ik er minimaal 9 kilometer bij doen om te kunnen overnachten. In dat geval was de kans groot geweest dat ik woensdag al in Santiago zou aankomen. Dat kan nog steeds, als ik morgen ook wat verder loop dan de bedoeling. Of ik heb drie makkelijke dagen en dat is natuurlijk ook fijn. Ik zou er natuurlijk een risicoanalyse op los kunnen laten om weer een beetje aan het werk te wennen door het filmpje met het Camino bedrijfswaardenmodel  nog eens te kijken. Maar ik doe het niet. Nog 62 kilometer te gaan. Buen Camino!

Vandaag de markering voor de laatste 100 kilometer gepasseerd! En daar word ik dan emotioneel van. Omdat ik mijzelf al in Santiago zie binnenwandelen. Maar dat gaat niet vanzelf. Zo werd vandaag wederom duidelijk zodra ik vertrok uit Sarria.

Dat het vanaf Sarria drukker zou worden was bekend. Maar dat ik vanmorgen het gevoel kreeg een avondvierdaagse te wandelen had ik niet kunnen vermoeden. Iets meer kilometers weliswaar, maar toch. Hetgeen wat nog ontbrak waren de heerlijk foute liedjes als: “daarboven op de berg, daar stond een stier. Die gaf geen melk, maar Heineken bier. En van je Helahelaholala.” Of was dat enkel in mijn tijd? Toch was het wel grappig om deze stoet wandelaars te zien en na een paar uurtjes dunde het gezelschap aardig uit en werd het een stuk rustiger.

Ondanks deze “gezelligheid” was de toch vandaag niet makkelijk. Ik had pijn. Pijn in de linkerkuit vooral. Ik kan me herinneren dat ik dat in León ook had. De volgende dag liep ik dat eruit. Vandaag had ik er direct last van en het trok niet weg. Het zou zomaar vanuit de rug kunnen komen. De backpack gaat soms toch wat knellen op plekken waar het dat eerst nog niet deed. Misschien ben ik wel iets afgevallen 😅.

Ik merk ook dat de emoties wat gaan toenemen. Ik kijk echt uit naar het einde. En daarbij denk ik onwillekeurig aan Peter uit België van waaruit hij is vetrokken en er al meer dan 100 dagen heeft opzitten. Misschien een kwestie van jezelf erop instellen. Maar daar waar ik vandaag de hele tijd dacht dat het maandag was, is het pas zondag. Dat valt dan even tegen. En als het zoals vandaag 35° in de schaduw is, helpt dat niet mee. De vooruitzichten, voor wat het waard is, geven een gunstiger weerbeeld af.

Het is ook weer tijd om de kleren weer eens goed te wassen. In de machine in plaats van met de hand. Zojuist heb ik die gedeeld met een Frans echtpaar, dat scheelt weer. En omdat het zo warm is, kan de droger worden overgeslagen.

Nog even volhouden en er alles aan doen om morgen weer sterke benen te hebben. Alle positieve energie is welkom dus als je wilt, stuur het de kosmos in naar mij toe. Dankjewel en de groeten uit Portomarín. Buen Camino!