Categorie: blog

Vandaag de markering voor de laatste 100 kilometer gepasseerd! En daar word ik dan emotioneel van. Omdat ik mijzelf al in Santiago zie binnenwandelen. Maar dat gaat niet vanzelf. Zo werd vandaag wederom duidelijk zodra ik vertrok uit Sarria.

Dat het vanaf Sarria drukker zou worden was bekend. Maar dat ik vanmorgen het gevoel kreeg een avondvierdaagse te wandelen had ik niet kunnen vermoeden. Iets meer kilometers weliswaar, maar toch. Hetgeen wat nog ontbrak waren de heerlijk foute liedjes als: “daarboven op de berg, daar stond een stier. Die gaf geen melk, maar Heineken bier. En van je Helahelaholala.” Of was dat enkel in mijn tijd? Toch was het wel grappig om deze stoet wandelaars te zien en na een paar uurtjes dunde het gezelschap aardig uit en werd het een stuk rustiger.

Ondanks deze “gezelligheid” was de toch vandaag niet makkelijk. Ik had pijn. Pijn in de linkerkuit vooral. Ik kan me herinneren dat ik dat in León ook had. De volgende dag liep ik dat eruit. Vandaag had ik er direct last van en het trok niet weg. Het zou zomaar vanuit de rug kunnen komen. De backpack gaat soms toch wat knellen op plekken waar het dat eerst nog niet deed. Misschien ben ik wel iets afgevallen 😅.

Ik merk ook dat de emoties wat gaan toenemen. Ik kijk echt uit naar het einde. En daarbij denk ik onwillekeurig aan Peter uit België van waaruit hij is vetrokken en er al meer dan 100 dagen heeft opzitten. Misschien een kwestie van jezelf erop instellen. Maar daar waar ik vandaag de hele tijd dacht dat het maandag was, is het pas zondag. Dat valt dan even tegen. En als het zoals vandaag 35° in de schaduw is, helpt dat niet mee. De vooruitzichten, voor wat het waard is, geven een gunstiger weerbeeld af.

Het is ook weer tijd om de kleren weer eens goed te wassen. In de machine in plaats van met de hand. Zojuist heb ik die gedeeld met een Frans echtpaar, dat scheelt weer. En omdat het zo warm is, kan de droger worden overgeslagen.

Nog even volhouden en er alles aan doen om morgen weer sterke benen te hebben. Alle positieve energie is welkom dus als je wilt, stuur het de kosmos in naar mij toe. Dankjewel en de groeten uit Portomarín. Buen Camino!

Eenzaam en ongeloofelijk mooi. Dat vat vandaag wel zo’n beetje samen. In Triacastela had ik vanmorgen twee mogelijkheden om in Sarria te komen: links (via Samos) of rechts (via San Xil). Samos herbergt het grootste klooster van de westerse wereld. Het is in de 6e eeuw gesticht en wordt nog altijd actief gebruikt. Zij het door 5 monniken. De route via Samos is echter 7km langer.

Dus ik stond vanmorgen voor de keuze. Staande voor de wegwijzers, sloot mijn ogen en wachtte op welke kant mijn lichaam zich zou bewegen. Het werd links. Op naar Sarria via Samos. Het was buitengewoon mooi vanaf het moment dat de route van de weg afging. Ik liep door dorpjes waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Ik liep door de bossen, omhoog en omlaag. Langs de rivier en verschillende malen er overheen en er was niemand te bekennen. Ik loop vaker alleen, maar dan is er altijd wel iemand die je in het vizier hebt. Dit was anders, dit was ergens heel eenzaam. En in die eenzaamheid komen en gaan gedachten door het brein als wolken die voorbij drijven.

Ik dacht aan Erika. Mijn maatje die in Ponferrada de Camino heeft verlaten. Om goede redenen, maar desondanks een heel moedig besluit. We hebben enkel geen goed afscheid kunnen nemen van elkaar aangezien ik elders was. Dat voelt niet zo goed.

Samos was de moeite. Het klooster moet je van houden, maar de route was misschien wel de mooiste tot nu toe. Een paar kilometer naar Samos liep er plots iemand voor mij. Het was Hernan die gisteren al naar Samos was vertrokken en daar heeft overnacht. We zijn samen verder gelopen naar Sarria. Eenmaal in Sarria liep ik Richi tegen het lijf. Hij liep in tegengestelde richting een stuk terug om aandacht te geven aan zijn gevoelens op een plek niet ver van Samos. Het was een emotioneel weerzien en vooral een emotioneel afscheid. We keken elkaar in de ogen en ik zag zijn pijn. Richi heeft veel voor mij betekend op deze Camino en andersom is dat zeker ook zo. Thanks brother!

Met Hernan deel ik een mooie kamer in Sarria waar vanavond feest is in verband met de zomerzonnewende. Onze kamer is zodanig gesitueerd dat wij ons indien nodig kunnen afzonderen van het geluid. Veel albergues zaten al vol. Maar zoals ik eerder schreef: de camino wordt druk vanaf Sarria. Nog 115km. Buen Camino!

Vanmorgen werd ik weer eens getrakteerd op datgene wat ik zo fascinerend vind aan de bergen: over de wolken kijken. Zo liep ik weg uit O Cebreiro waar de bergentoppen als eilanden boven op de wolken leken te drijven.

Waar ik ook heel blij van word is dat het lijkt alsof het lichaam zich aan het herstellen is. Dat idee had ik gisteren ook al, maar dan met name in het eerste deel van de wandeling. Vandaag leek ik op momenten wel te vliegen en dat geeft zo’n enorme kick. Het was ook geen grote afstand om te overbruggen en het was een wandeling van veel afdalen. Ten opzichte van gisteren ben ik nu ruim 600 meter afgedaald. Ook dat is fascinerend. Wij hebben tenslotte de Cauberg. Overigens, dalen is wel iets dat je niet moet onderschatten. Het gevaar van nieuwe blaren ligt continu op de loer.

Met nog 133km te gaan begint het proces rondom de Camino wat vorm te krijgen. En dat proces doet zich enkel gelden wanneer je de Camino in één keer loopt. Grofweg kan dit proces ingedeeld worden in drie delen: het fysieke, het mentale en het emotionele. Wanneer je de Camino start, vanaf elke willekeurig punt ben je vooral bezig met een fysieke inspanning. Hiervoor heb je als het goed is getraind. Na een week of twee moet je jezelf nog steeds fysiek inspannen, maar het mentale deel neemt het van je over. Het is ook het deel dat je in de Meseta loopt (als je start in Saint Jean Pied de Port). Het laatste deel is vooral lopen met gevoel alsof alles op de juiste plek valt. Dat dit het proces is of lijkt te zijn, kon ik voor mijn Camino niet weten. Maar ik had wel een verwachting dat er een proces zou zijn dat je niet meemaakt als je de Camino in stukjes hakt. Maar goed, dat geldt misschien alleen voor mij.

Al met al, een mooie wandeling, veel energie en straks met een aantal mensen aan tafel. En nog 6 dagen te gaan. Buen Camino!