Categorie: blog

Vanmorgen om half acht vertrokken uit Puente la Reina. Met regen! En op het laatste stukje na heeft het eigenlijk de hele ochtend wel geregend. Niet hard, maar wel lang. En met zulk weer is mijn regenjas in ieder geval niet geschikt. Het houdt de regen prima tegen, maar sluit het ademen ook lekker af. Dus word je door de inspanning alsnog nat van het zweet. Ik voelde mij vandaag niet heel fit. Het lijf is moe. De benen doen wat ze moeten doen, net als de voeten. Het grootste deel van de tocht vandaag heb ik dan ook alleen gelopen, vergezeld met mijn eigen gedachten en ongemakken. Maar de dag begon prima met mooie vervolggesprekken. Met Sandra uit Manchester. Zodra ik de Camino op liep kwam ik haar tegen. Zij heeft haar eigen uitdagingen en ik heb vooral naar haar geluisterd. Dat heeft ze zeer gewaardeerd. Ze raadde mij een carrière switch aan om psycholoog te worden. Meer met mensen in ieder geval. Leuk, want laat dat nu precies de reden zijn dat ik doe wat ik doe. We liepen nog een tijdje zwijgend verder toen ze uit het niets mij complimenteerde dat ze mij een mooi persoon vond. Het raakte me. Ook het besef dat ik dergelijke complimenten niet altijd evengoed weet te ontvangen. Daar heb ik nog wat op te verteren!

Ondanks de regen en ongemakken was het een mooie wandeling met mooie vergezichten en wederom talloze klaprozen. Voor twaalf uur liep ik Estella/Lizarra binnen. In de eenvoudige albergue heb ik een was gedaan en buiten kunnen ophangen. De regen is voor nu even voorbij dus kan het lekker drogen. Ik heb ook het stadje wat verkend en kwam natuurlijk weer bekende gezichten tegen. En dat vind ik echt heel leuk. Je beleeft met elkaar toch een subcultuur. En iedereen heeft daarin zijn/haar uitdaging. Maar ook iedereen is zichzelf of komt dichterbij zichzelf. Gesprekken zijn echt, gevoelens en emoties zijn echt. Ik ben pas vijf dagen en 120 km onderweg. Het lijf moet zich nog aan de omstandigheden aanpassen maar ik lijk een ritme gevonden te hebben en bovenal is het een heel mooi avontuur.
Opstaan, zorgen voor ontbijt, lopen, zorgen voor lunch, lopen, slaapplaats zoeken, wassen, douchen, omgeving verkennen, eten, slapen… Oh ja, en een blogje schrijven. Buen Camino!

Vroeg opgestaan en om half zeven aan de wandel. Geen ontbijt omdat ik er vanuit ga dat in Pamplona vast wel iets open is. En dat klopt. Op nog geen 200 meter haal ik een broodje en een sandwich voor tussendoor en lunch. Pamplona is nog behoorlijk stil en dat geeft de stad een serene rust. Ik zie al wel enkele pelgrims voor mij zo’n 100 meter. En na een tijdje haal ik ze in. En wat leuk, het blijkt Briley uit Minnesota te zijn. Ze loopt samen met Sandra uit Manchester. Sandra en ik hebben tijdens de wandeling een mooi gesprek. Ze is psycholoog van beroep. Na een tijdje loop ik wat vooruit en kom ik aan in een stadje waar ik een banaan koop en even een korte meditatie in het plaatselijke kerkje doe. En zowaar, ik krijg een stempel in mij Camino paspoort dat ik er ben geweest. Ik eet ook nog een deel van mijn sandwich en stap vrolijk verder. Ik voel me blij. Het lichaam werkt goed mee en de benen houden zich goed. Ik zie meerdere pelgrims die het momenteel zwaar hebben door de vele pijntjes aan vooral voeten en benen. Het is een mooie route. Veel open velden met nog groene tarwe. Klaprozen te over. Ik kom ook langs een kunstwerk dat tevens in de film “The Way” wordt getoond. Zie de foto onder. Uiteraard worden daar veel foto’s genomen en niet enkel door Pelgrims. Van daar is het een flink stuk naar beneden en ik merk dat het mij minder moeite kost als ik met tempo naar beneden ga i.p.v. iedere keer inhouden. Dat schiet dus lekker op. Ik kom nog een kok tegen uit Japan die in Normandië werkt en Tony uit Ierland. Wederom mooie gesprekken. En samen met Tony kom ik aan in Puente la Reina. Daar gaan we onze eigen weg. Beide opzoek naar een slaapplaats. Maar aangezien Tony weet dat hij enorm snurkt probeer hij een plek voor hemzelf te vinden. Het is iets over 12 als ik bij mijn gekozen albergue aankom. Dat ging snel! Ik ben één van de eerste en kan een plek uitzoeken. Niet lang daarna volgen Herman uit de US en Janeska uit Litouwen. Na een korte siësta ontmoet ik hen weer samen met andere bekenden bij een bar in het dorp voor een halve liter steenkoud bier en ik bestel een flinke salade. Groenten moet je hier goed zoeken! Het is gezellig. We zitten aan tafel en vertegenwoordigen met elkaar diverse nationaliteiten. (Nederland, Noorwegen, USA, Cuba, Frankrijk, Litouwen, Australië). Vanavond uiteten met elkaar. We gaan zien wie er allemaal zijn, maar het beloofd druk te worden. Buen Camino!

De voorspelde regen is grotendeels uit gebleven. Het enig ongemak was daarbij wat wel en niet aan te trekken. Dus eenmaal een besluit om de regenjas weer uit te trekken moet deze ook weer aan als het toch begint te regenen. Niet lang weliswaar, maar je wilt gewoon niet nat worden. In Larrasoaña kon ik geen ontbijt krijgen. En water was er enkel uit de kraan. Dat zou goed moeten zijn ware het niet dat het erg naar chloor rook. En je moet toch drinken. En veel ook! Ik had nog wat ontbijtkoek bij voor dergelijke momenten. Na een paar kilometer wat ontbijt kunnen halen en brood voor de lunch. Daar kwam ik ook Clayton uit Melbourne weer tegen. Het pad was veel verstopt onder struiken en bomen. Alles was nog nat en modderig en af en toe een beetje tricky daardoor. Pamplona is niet ver en we zien het in de verte liggen. Met nog wat kilometers te gaan komen we Richi tegen. Uit Cairns. Hij heeft een eigen manier van wandelen op de Camino en het blijkt zo te zijn dat veel andere pelgrims daar iets van vinden. Wat een prachtige kerel is het. We kunnen het prima vinden en kunnen echt het juiste “level” raken in ons gesprek. Over spiritualiteit, geloof, onze kijk op het leven, onze geschiedenis, life events, etc. We praten door tot in Pamplona waar we al vroeg zijn. De herberg is nog niet eens open. We wachten en praten op één van de bankjes voor de herberg. Andere bankjes vullen zich gestaag met andere pelgrims. Het zijn emotionele gesprekken en ik ben er echt door geraakt. En ik weet niet wat de reden is, naar als de deuren van de herberg (met de naam Jesus en Maria) open gaan, verrek ik spieren in de onderrug. Op een nare manier. Ook de buik wordt onrustig. Zou het toch het water zijn? Mijn plan om Pamplona te ontdekken valt mede daardoor een beetje in het water. Maar ik merk ook dat ik moe ben. In Larrasoaña heb ik best redelijk geslapen, ondanks het gesnurk van – ik denk – iedereen! Ik ben “verliefd” geworden op mijn oordoppen. Het is goed om de benen wat te laten rusten. Wat oefeningen doen. Een warme douche en in Pamplona een geschikte plek zoeken om wat te eten. Dat bleek met een aantal pelgrims tapas eten. Ik kijk uit naar een goede nachtrust! Morgen naar Puente la Reina. Buen Camino!

Vlnr: ik, Clayton, Richi