Tag: Santiago

Vanmorgen werd ik weer eens getrakteerd op datgene wat ik zo fascinerend vind aan de bergen: over de wolken kijken. Zo liep ik weg uit O Cebreiro waar de bergentoppen als eilanden boven op de wolken leken te drijven.

Waar ik ook heel blij van word is dat het lijkt alsof het lichaam zich aan het herstellen is. Dat idee had ik gisteren ook al, maar dan met name in het eerste deel van de wandeling. Vandaag leek ik op momenten wel te vliegen en dat geeft zo’n enorme kick. Het was ook geen grote afstand om te overbruggen en het was een wandeling van veel afdalen. Ten opzichte van gisteren ben ik nu ruim 600 meter afgedaald. Ook dat is fascinerend. Wij hebben tenslotte de Cauberg. Overigens, dalen is wel iets dat je niet moet onderschatten. Het gevaar van nieuwe blaren ligt continu op de loer.

Met nog 133km te gaan begint het proces rondom de Camino wat vorm te krijgen. En dat proces doet zich enkel gelden wanneer je de Camino in één keer loopt. Grofweg kan dit proces ingedeeld worden in drie delen: het fysieke, het mentale en het emotionele. Wanneer je de Camino start, vanaf elke willekeurig punt ben je vooral bezig met een fysieke inspanning. Hiervoor heb je als het goed is getraind. Na een week of twee moet je jezelf nog steeds fysiek inspannen, maar het mentale deel neemt het van je over. Het is ook het deel dat je in de Meseta loopt (als je start in Saint Jean Pied de Port). Het laatste deel is vooral lopen met gevoel alsof alles op de juiste plek valt. Dat dit het proces is of lijkt te zijn, kon ik voor mijn Camino niet weten. Maar ik had wel een verwachting dat er een proces zou zijn dat je niet meemaakt als je de Camino in stukjes hakt. Maar goed, dat geldt misschien alleen voor mij.

Al met al, een mooie wandeling, veel energie en straks met een aantal mensen aan tafel. En nog 6 dagen te gaan. Buen Camino!

Het is nog donker buiten als ik vertrek. Ik had wat eten gehaald zodat ik zelf ontbijt kon klaarmaken. Het is 6:30 als ik mijn eerste stappen zet. Het zal snel licht worden. De wandeling van vandaag is echter alles behalve licht. Ik daal af naar de rivier en na twee kilometer kijk ik door het dal naar Villafranca del Bierzo waar de dag langzaam lijkt aangebroken.

De wandeling van vandaag gaat eigenlijk de gehele dag omhoog. De eerste 20km geleidelijk om vervolgens in de laatste 8km toe te slaan. Zover is het nog niet als ik inmiddels een uurtje onderweg ben en er plots een fiets schuin achter mij komt rijden. Als ik mij omdraai kijk ik in het gezicht van een man met een grote clownsneus op en op de meest koddige manier roept hij: “Olá, buen Camino!” Het tovert een lach op mijn gezicht en zijn missie is geslaagd.

Onderweg stop ik af en toe om nog iets te eten of te drinken en ik bezoek een kerkje waar ik even een gebedje opzeg en een stempel in mijn pelgrimspaspoort zet. Één kant van het paspoort is nu bijna vol. Na nog een leuk dorpje te hebben doorkruist ga ik een bruggetje over en dan naar links en dan begint het. Ik moet aan Maarten Ducrot denken als hij verslag doet van de Tour de France. Die zou hetzelfde kunnen zeggen.

Eerst blijf ik op de weg en na een kilometer volgt een wandelpad. Rotsen, keien, kiezels en gelukkig verkoeling van het bos waar ik doorheen wandel. Ik ben al volledig doorweekt van het zweet op deze warme dag. Het is een zware stijlen klim maar absoluut de moeite waard. Eenmaal uit het bos is het uitzicht fenomenaal. Al zou ik het morgen zeker niet over doen. Ik kom meerdere pelgrims tegen en allemaal gaan ze langzaam stuk. Ik dus ook. Stoppen doe ik niet meer. Door te blijven lopen voelen mijn voeten het beste aan. Iedere stop die vervolgt moet worden doet pijn. En als ik er bijna ben sluit ik een provinciaal hoofdstuk af dat ik op 10 juni was begonnen onderweg naar Frómista. Ik loop nu Galicië binnen. Nog een kilometer te gaan. Pijnlijke voeten en benen, harkend en steunend op de wandelstokken. En daar is dan eindelijk O Cebreiro. Heel anders dat ik mij had voorgesteld. Erg toeristisch vooral. Ik boek wederom een privé kamer omdat dit nu echt voorziet in een behoefte. Eenmaal in de kamer komt de ontlading. Ook deze zware dag overleefd en wat was het mooi. Nog 155 km te gaan. Buen Camino!

Het was warm gisteravond in Ponferrada waar ik samen met Hernan, Richi, Justine en Briley het voormalig (voor korte tijd) Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers bezocht wat eigenlijk een groot kasteel is. Om het toerisme in Ponferrada te trekken ademt alles in de stad “Tempeliers” uit. Ponferrada is tegelijkertijd de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en telt zo’n 67.000 inwoners. Het geeft ook aan dat mijn wandeling al behoorlijk is gevorderd. Na de wandeling vandaag naar Villafranca del Bierzo moet er nog 187km gewandeld worden. Verdeeld over 8 dagen.

Pak je de kaart van Noord-Spanje erbij dan geeft het een mooi beeld (en enig gevoel van trots) dat inmiddels meer dan drie kwart te voet is afgelegd. En vandaag begon de tocht over het 600km punt al vroeg. Om zes uur liep ik de eerste meters met een stijve kuit en gevoelige voeten. Dat verdwijnt langzaam maar van een ontspannen natuurlijke beweging is geen sprake meer. Soepel wandelen is verworden tot stevig harken, wat het uiteraard niet makkelijker maakt.

Maar het was een heerlijke dag. Vroeg beginnen is ook de warmte vermijden. Om zes uur was het “slechts” 18°C. Vandaag is het net als gisteren 33°C geworden. Aangezien de zon fel is, is schaduw heel fijn en zo af en toe kwam ik heerlijke plekjes tegen om af te koelen. Niet om te zwemmen zoals gisteren, maar bijvoorbeeld om heerlijk te loungen met een vers gemaakte smoothie en een buitengewoon lekker 2e ontbijt. Langs de route stond uit het niets in het bos een keurige foodcaravan met enkel verse en biologische producten. Een feestje! Wat de dag verder ook zou brengen, deze foodcaravan heeft mijn dag helemaal goed gemaakt. En op dat punt ook ongeveer halverwege de wandeling van vandaag. Een groot deel heb ik met Hernan gewandeld. Onderweg veel kersen uit de bomen geplukt en steeds meer puffend onder de verzengende hitte van een brandende zon. En op die manier al om 11:30 in Villafranca del Bierzo waar ik mij heb verwend met een privé kamer met badkamer. Even geen gesnurk, genies en vooral gehoest om me heen. Heel veel pelgrims hoesten inmiddels heel veel. Iedereen is moe, behoudens die pelgrims die in León zijn gestart. Het wordt ook steeds drukker op de route met “verse” pelgrims en Camino toeristen en vanaf zaterdag zal dat in Sarria explosief toenemen. De laatste plaats (13.000 inwoners) die recht geeft op het Compostolaat.

Morgen een pittige dag voor de boeg naar O Cebreiro. Met 28km wandelen waarvan in de laatste 8km 800 meter moet worden geklommen. En kans op onweer vanaf de middag. Vroeg opstaan dus. Buen Camino!