Geen reflectie zoals gisteren. Althans geen diepe. Maar wel rustig opstaan vanmorgen in Baiona voor zover als dat gaat. In een hostel waar je een ruimte deelt met meerdere pelgrims is het vooral in de ochtend vanaf 6 uur – soms eerder – erg gehorig. Vandaag was dat niet anders.
De wandeling vandaag kan ik kort over zijn. Mooie stukken door de heuvels en door achteraf straatjes. Met hier en daar een pelgrim die ik nog niet eerder heb gezien. Het was warm en er stond maar weinig wind. En na vandaag begin ik de protesten in mijn lichaam te voelen. Lies, voeten en schouders. Ik merk echt dat mijn voeten zo anders reageren als er veel geklommen moet worden. Dat is in Nederland wat lastig qua voorbereiding. Maar vanmorgen was wel heerlijk sereen met de zonsopkomst in Baiona.
Toch vandaag wel wat ergernis. En dat heeft deels te maken met Vigo en deels dat ik me er aan erger. Vigo is een grote stad maar mijn eerste indruk is dat het wat onpersoonlijk en gejaagd is. De sfeer is voor mij niet uitnodigend. Wat ik eerder heb gezegd onderweg naar A Guarda dat de route aanduiding in Galicië ronduit goed is neem ik vandaag even terug. In Vigo hier en daar een verdwaalde gele pijl als uitzondering op het overwegend ontbreken van enige vorm van route aanduiding. Tel daarbij op dat – ondanks ik onderweg weinig pelgrims tegenkom – er gewoon heel weinig slaapplaats is. Ik heb echt even in een park rustig moeten uitvinden wat mijn volgende stap zou zijn. Vol is vol.
Onderweg liep ik een tijdje op met een Turkse jongen die in zijn peutertijd in Deventer heeft gewoond en vanuit Duitsland voor werk is verhuisd naar Kopenhagen. Hij deelde mooie inzichten van zichzelf met mij. Hij is 32 jaar en komt nu al tot de conclusie dat zijn werk (vastgoed handel) voor hem niets aan de zin van het leven toevoegd. Ging het daar in mijn blog van gisteren niet een beetje over?
Na de Camino gaat hij zijn baan opzeggen – de baan waarvoor hij naar Kopenhagen verhuisde – en iets doen dat dicht of in ieder geval dichter bij zijn hart ligt. Ik houd van zulke gesprekken. We hebben ook weer afscheid genomen. Zijn eindbestemming vandaag ligt in Rendondela.
Die slaapplaats heb ik gevonden. Net als gisteren ook het laatste bed. Of eigenlijk de laatste kamer waar twee bedden in staan. Die heb ik nu even voor mijzelf. Morgen staat Pontevedra op het programma. Een wandeling van 35 kilometer (zeg c.a. 8 uur) of een treinreis van 13 minuten. Ik heb het kaartje inmiddels gekocht. Morgenochtend nadat ik heb uitgeslapen een korte wandeling naar het treinstation waarna ik eens rustig, zonder rugbagage Pontevedra ga verkennen. Een week na aankomst in Porto dus een rustdag. Mijn lichaam zal juichen. Mijn hoofd vind er wat van.
Buen Camino!
