Categorie: blog

Het is nog donker buiten als ik vertrek. Ik had wat eten gehaald zodat ik zelf ontbijt kon klaarmaken. Het is 6:30 als ik mijn eerste stappen zet. Het zal snel licht worden. De wandeling van vandaag is echter alles behalve licht. Ik daal af naar de rivier en na twee kilometer kijk ik door het dal naar Villafranca del Bierzo waar de dag langzaam lijkt aangebroken.

De wandeling van vandaag gaat eigenlijk de gehele dag omhoog. De eerste 20km geleidelijk om vervolgens in de laatste 8km toe te slaan. Zover is het nog niet als ik inmiddels een uurtje onderweg ben en er plots een fiets schuin achter mij komt rijden. Als ik mij omdraai kijk ik in het gezicht van een man met een grote clownsneus op en op de meest koddige manier roept hij: “Olá, buen Camino!” Het tovert een lach op mijn gezicht en zijn missie is geslaagd.

Onderweg stop ik af en toe om nog iets te eten of te drinken en ik bezoek een kerkje waar ik even een gebedje opzeg en een stempel in mijn pelgrimspaspoort zet. Één kant van het paspoort is nu bijna vol. Na nog een leuk dorpje te hebben doorkruist ga ik een bruggetje over en dan naar links en dan begint het. Ik moet aan Maarten Ducrot denken als hij verslag doet van de Tour de France. Die zou hetzelfde kunnen zeggen.

Eerst blijf ik op de weg en na een kilometer volgt een wandelpad. Rotsen, keien, kiezels en gelukkig verkoeling van het bos waar ik doorheen wandel. Ik ben al volledig doorweekt van het zweet op deze warme dag. Het is een zware stijlen klim maar absoluut de moeite waard. Eenmaal uit het bos is het uitzicht fenomenaal. Al zou ik het morgen zeker niet over doen. Ik kom meerdere pelgrims tegen en allemaal gaan ze langzaam stuk. Ik dus ook. Stoppen doe ik niet meer. Door te blijven lopen voelen mijn voeten het beste aan. Iedere stop die vervolgt moet worden doet pijn. En als ik er bijna ben sluit ik een provinciaal hoofdstuk af dat ik op 10 juni was begonnen onderweg naar Frómista. Ik loop nu Galicië binnen. Nog een kilometer te gaan. Pijnlijke voeten en benen, harkend en steunend op de wandelstokken. En daar is dan eindelijk O Cebreiro. Heel anders dat ik mij had voorgesteld. Erg toeristisch vooral. Ik boek wederom een privé kamer omdat dit nu echt voorziet in een behoefte. Eenmaal in de kamer komt de ontlading. Ook deze zware dag overleefd en wat was het mooi. Nog 155 km te gaan. Buen Camino!

Het was warm gisteravond in Ponferrada waar ik samen met Hernan, Richi, Justine en Briley het voormalig (voor korte tijd) Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers bezocht wat eigenlijk een groot kasteel is. Om het toerisme in Ponferrada te trekken ademt alles in de stad “Tempeliers” uit. Ponferrada is tegelijkertijd de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en telt zo’n 67.000 inwoners. Het geeft ook aan dat mijn wandeling al behoorlijk is gevorderd. Na de wandeling vandaag naar Villafranca del Bierzo moet er nog 187km gewandeld worden. Verdeeld over 8 dagen.

Pak je de kaart van Noord-Spanje erbij dan geeft het een mooi beeld (en enig gevoel van trots) dat inmiddels meer dan drie kwart te voet is afgelegd. En vandaag begon de tocht over het 600km punt al vroeg. Om zes uur liep ik de eerste meters met een stijve kuit en gevoelige voeten. Dat verdwijnt langzaam maar van een ontspannen natuurlijke beweging is geen sprake meer. Soepel wandelen is verworden tot stevig harken, wat het uiteraard niet makkelijker maakt.

Maar het was een heerlijke dag. Vroeg beginnen is ook de warmte vermijden. Om zes uur was het “slechts” 18°C. Vandaag is het net als gisteren 33°C geworden. Aangezien de zon fel is, is schaduw heel fijn en zo af en toe kwam ik heerlijke plekjes tegen om af te koelen. Niet om te zwemmen zoals gisteren, maar bijvoorbeeld om heerlijk te loungen met een vers gemaakte smoothie en een buitengewoon lekker 2e ontbijt. Langs de route stond uit het niets in het bos een keurige foodcaravan met enkel verse en biologische producten. Een feestje! Wat de dag verder ook zou brengen, deze foodcaravan heeft mijn dag helemaal goed gemaakt. En op dat punt ook ongeveer halverwege de wandeling van vandaag. Een groot deel heb ik met Hernan gewandeld. Onderweg veel kersen uit de bomen geplukt en steeds meer puffend onder de verzengende hitte van een brandende zon. En op die manier al om 11:30 in Villafranca del Bierzo waar ik mij heb verwend met een privé kamer met badkamer. Even geen gesnurk, genies en vooral gehoest om me heen. Heel veel pelgrims hoesten inmiddels heel veel. Iedereen is moe, behoudens die pelgrims die in León zijn gestart. Het wordt ook steeds drukker op de route met “verse” pelgrims en Camino toeristen en vanaf zaterdag zal dat in Sarria explosief toenemen. De laatste plaats (13.000 inwoners) die recht geeft op het Compostolaat.

Morgen een pittige dag voor de boeg naar O Cebreiro. Met 28km wandelen waarvan in de laatste 8km 800 meter moet worden geklommen. En kans op onweer vanaf de middag. Vroeg opstaan dus. Buen Camino!

De dag van Foncebadón naar Ponferrada heeft eigenlijk alle ingrediënten in zich voor een leuke en bijzondere dag. Plus een paar pittige pepers.

Om met de pepers te beginnen: een korte onrustige nacht en heel veel kilometers dalen over losse stenen en rotsen.

Samen met Erika, Hernan en Justine ben ik vroeg opgestaan om de zonsopgang mee te maken bij Cruz de Ferro. Niet ver van Foncebadón. Cruz de Ferro is de plek waar pelgrims een steen neergooien dat symbool staat voor loslaten. Althans, dat is de betekenis die ik eraan geef. De meeste pelgrims die een steen hebben, hebben die al van thuis meegenomen. Vaak beschreven met tekst. Ik had geen steen en toen ik erachter kwam dat Cruz de Ferro “de” plek was heb ik een steentje opgeraapt en in mijn vuist gestopt. Mijn energie in gedachten naar de steen laten vloeien om alles wat innerlijke vrede blokkeert los te laten. En ik heb vervolgens het steentje precies aan de rand van het kruis weggelegd en woorden van dankbaarheid uitgesproken. Daarna volgden natuurlijk de foto’s.

Na een tijdje zijn we allemaal in ons eigen tempo doorgelopen. En natuurlijk kom je elkaar dan ook weer tegen in een dorpje of andere gelegenheid. En toen was daar ineens Molinaseca. Een mooi stadje aan een bergrivier. Toen ik over de brug liep kon ik enkel denken om te gaan zwemmen. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik moest doorlopen. Ik heb het hele dorp doorgelopen. Keek op mijn horloge: 11:17. Dit is voor mij een belangrijk getal wat mij direct deed besluiten om terug te lopen naar de brug. Ik heb mij uitgekleed en ben in het water gesprongen. Inmiddels was Richi er ook en hij deed hetzelfde. Het was de meest heerlijke verfrissing die ik even nodig had. En een geweldige onderbreking van de wandeling. Ponferrada is nog 8km wandelen.

Justine en Hernan kwamen na een tijdje ook aanschuiven voor een drankje (flinke pul citroenbier) en met zijn vieren hebben we de laatste kilometers afgelegd. En om de tijd te doden deden we spelletjes als landen met een A, B, C etc. En varianten daarop. Onderweg kersen plukkend van de vele kersenbomen langs de kant van de weg of aangeplant in tuinen. We plukten enkel van de overhangende takken natuurlijk. De kersen zijn heerlijk. De albergue ziet er mooi uit en we hebben een kamer voor ons vieren. Weet niet of dat een goed idee is want ik ben de enige die niet hoest of geen keelpijn heeft. Maar dat is een zorg voor later. Nu eerst met elkaar eten. Buen Camino!