Categorie: blog

Eenzaam en ongeloofelijk mooi. Dat vat vandaag wel zo’n beetje samen. In Triacastela had ik vanmorgen twee mogelijkheden om in Sarria te komen: links (via Samos) of rechts (via San Xil). Samos herbergt het grootste klooster van de westerse wereld. Het is in de 6e eeuw gesticht en wordt nog altijd actief gebruikt. Zij het door 5 monniken. De route via Samos is echter 7km langer.

Dus ik stond vanmorgen voor de keuze. Staande voor de wegwijzers, sloot mijn ogen en wachtte op welke kant mijn lichaam zich zou bewegen. Het werd links. Op naar Sarria via Samos. Het was buitengewoon mooi vanaf het moment dat de route van de weg afging. Ik liep door dorpjes waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Ik liep door de bossen, omhoog en omlaag. Langs de rivier en verschillende malen er overheen en er was niemand te bekennen. Ik loop vaker alleen, maar dan is er altijd wel iemand die je in het vizier hebt. Dit was anders, dit was ergens heel eenzaam. En in die eenzaamheid komen en gaan gedachten door het brein als wolken die voorbij drijven.

Ik dacht aan Erika. Mijn maatje die in Ponferrada de Camino heeft verlaten. Om goede redenen, maar desondanks een heel moedig besluit. We hebben enkel geen goed afscheid kunnen nemen van elkaar aangezien ik elders was. Dat voelt niet zo goed.

Samos was de moeite. Het klooster moet je van houden, maar de route was misschien wel de mooiste tot nu toe. Een paar kilometer naar Samos liep er plots iemand voor mij. Het was Hernan die gisteren al naar Samos was vertrokken en daar heeft overnacht. We zijn samen verder gelopen naar Sarria. Eenmaal in Sarria liep ik Richi tegen het lijf. Hij liep in tegengestelde richting een stuk terug om aandacht te geven aan zijn gevoelens op een plek niet ver van Samos. Het was een emotioneel weerzien en vooral een emotioneel afscheid. We keken elkaar in de ogen en ik zag zijn pijn. Richi heeft veel voor mij betekend op deze Camino en andersom is dat zeker ook zo. Thanks brother!

Met Hernan deel ik een mooie kamer in Sarria waar vanavond feest is in verband met de zomerzonnewende. Onze kamer is zodanig gesitueerd dat wij ons indien nodig kunnen afzonderen van het geluid. Veel albergues zaten al vol. Maar zoals ik eerder schreef: de camino wordt druk vanaf Sarria. Nog 115km. Buen Camino!

Vanmorgen werd ik weer eens getrakteerd op datgene wat ik zo fascinerend vind aan de bergen: over de wolken kijken. Zo liep ik weg uit O Cebreiro waar de bergentoppen als eilanden boven op de wolken leken te drijven.

Waar ik ook heel blij van word is dat het lijkt alsof het lichaam zich aan het herstellen is. Dat idee had ik gisteren ook al, maar dan met name in het eerste deel van de wandeling. Vandaag leek ik op momenten wel te vliegen en dat geeft zo’n enorme kick. Het was ook geen grote afstand om te overbruggen en het was een wandeling van veel afdalen. Ten opzichte van gisteren ben ik nu ruim 600 meter afgedaald. Ook dat is fascinerend. Wij hebben tenslotte de Cauberg. Overigens, dalen is wel iets dat je niet moet onderschatten. Het gevaar van nieuwe blaren ligt continu op de loer.

Met nog 133km te gaan begint het proces rondom de Camino wat vorm te krijgen. En dat proces doet zich enkel gelden wanneer je de Camino in één keer loopt. Grofweg kan dit proces ingedeeld worden in drie delen: het fysieke, het mentale en het emotionele. Wanneer je de Camino start, vanaf elke willekeurig punt ben je vooral bezig met een fysieke inspanning. Hiervoor heb je als het goed is getraind. Na een week of twee moet je jezelf nog steeds fysiek inspannen, maar het mentale deel neemt het van je over. Het is ook het deel dat je in de Meseta loopt (als je start in Saint Jean Pied de Port). Het laatste deel is vooral lopen met gevoel alsof alles op de juiste plek valt. Dat dit het proces is of lijkt te zijn, kon ik voor mijn Camino niet weten. Maar ik had wel een verwachting dat er een proces zou zijn dat je niet meemaakt als je de Camino in stukjes hakt. Maar goed, dat geldt misschien alleen voor mij.

Al met al, een mooie wandeling, veel energie en straks met een aantal mensen aan tafel. En nog 6 dagen te gaan. Buen Camino!

Het is nog donker buiten als ik vertrek. Ik had wat eten gehaald zodat ik zelf ontbijt kon klaarmaken. Het is 6:30 als ik mijn eerste stappen zet. Het zal snel licht worden. De wandeling van vandaag is echter alles behalve licht. Ik daal af naar de rivier en na twee kilometer kijk ik door het dal naar Villafranca del Bierzo waar de dag langzaam lijkt aangebroken.

De wandeling van vandaag gaat eigenlijk de gehele dag omhoog. De eerste 20km geleidelijk om vervolgens in de laatste 8km toe te slaan. Zover is het nog niet als ik inmiddels een uurtje onderweg ben en er plots een fiets schuin achter mij komt rijden. Als ik mij omdraai kijk ik in het gezicht van een man met een grote clownsneus op en op de meest koddige manier roept hij: “Olá, buen Camino!” Het tovert een lach op mijn gezicht en zijn missie is geslaagd.

Onderweg stop ik af en toe om nog iets te eten of te drinken en ik bezoek een kerkje waar ik even een gebedje opzeg en een stempel in mijn pelgrimspaspoort zet. Één kant van het paspoort is nu bijna vol. Na nog een leuk dorpje te hebben doorkruist ga ik een bruggetje over en dan naar links en dan begint het. Ik moet aan Maarten Ducrot denken als hij verslag doet van de Tour de France. Die zou hetzelfde kunnen zeggen.

Eerst blijf ik op de weg en na een kilometer volgt een wandelpad. Rotsen, keien, kiezels en gelukkig verkoeling van het bos waar ik doorheen wandel. Ik ben al volledig doorweekt van het zweet op deze warme dag. Het is een zware stijlen klim maar absoluut de moeite waard. Eenmaal uit het bos is het uitzicht fenomenaal. Al zou ik het morgen zeker niet over doen. Ik kom meerdere pelgrims tegen en allemaal gaan ze langzaam stuk. Ik dus ook. Stoppen doe ik niet meer. Door te blijven lopen voelen mijn voeten het beste aan. Iedere stop die vervolgt moet worden doet pijn. En als ik er bijna ben sluit ik een provinciaal hoofdstuk af dat ik op 10 juni was begonnen onderweg naar Frómista. Ik loop nu Galicië binnen. Nog een kilometer te gaan. Pijnlijke voeten en benen, harkend en steunend op de wandelstokken. En daar is dan eindelijk O Cebreiro. Heel anders dat ik mij had voorgesteld. Erg toeristisch vooral. Ik boek wederom een privé kamer omdat dit nu echt voorziet in een behoefte. Eenmaal in de kamer komt de ontlading. Ook deze zware dag overleefd en wat was het mooi. Nog 155 km te gaan. Buen Camino!