Categorie: blog

Dit was een heel interessante dag. En een zware dag. Niet eens zozeer fysiek, vooral mentaal. Iets wat onvermijdelijk is. Ik heb na een heel leuke avond een prima nacht gehad in Nájera. Prettig omdat de nacht in Logroño nogal matig was.

Geen ontbijt vanmorgen. De bakker zou vroeg open zijn, maar kennelijk niet op zondag. Dus ik moest eerst een dikke 6 km lopen voordat ik iets kon eten. Dat eerste stuk heb ik rustig aan gedaan en liep nog een stuk samen op met Randy (USA) en Erica (Roemenië). We hadden het over gun control in de US en over discriminatie. Dat we dat vaak onbewust allemaal doen. Ondertussen had ik nog wel een proteïne reep maar het was eigenlijk te laat. Ik begon mij behoorlijk akelig te voelen en eenmaal in het eerste dorpje (Azofra) moest ik mij dwingen te eten omdat de smaak me was vergaan. Ik voelde mij goed, maar het lijf voelde slecht. En dan moet je toch verder. En als het lijf slecht voelt, dan gaan de gedachten langzaam maar zeker de verkeerde kant op en ze werden negatief. En dat is dan het moment dat het echt zwaar wordt. Ik kan daar doorheen stappen, op wilskracht en focus. Door het eten ging het wel langzaam weer beter. Het lijf kreeg weer wat meer energie en het wandelen ging meer als vanzelf. Het was best pittig. Veel klimmen over relatief korte stukken met een sterk zonnetje in de nek. Liep veel bekenden voorbij en na een tijdje kwam ik Richi (Australië) weer tegen.

Ik twijfelde of ik bij het eerstvolgende stadje zou stoppen of toch nog verder gaan. Het lijf leek het wel weer aan te kunnen. Eenmaal in het dorp wilde ik eerst nog wat eten. Ik was daar al vroeg. 11:45 en had dus 22km gelopen. (Ik startte om 7:00).

Wachtend op wat eten kwam Sandra (Manchester) aanlopen. Ik vertelde haar mijn worsteling van vandaag en de keuze of ik nu zou stoppen of doorgaan naar het volgende stadje. Dat lag slechts 7km verderop. Het is grappig, stoppen voelde een beetje als opgeven. Er is echter helemaal niets om op te geven. Maar ik voelde mij erg emotioneel, eigenlijk al de gehele dag. Sandra zei slechts een paar woorden: “you are so kind to everybody but yourself.” Dat raakte mij enorm. En het is herkenbaar. Waarschijnlijk één van de redenen dat ik allemaal innerlijke deurtjes aan het openen ben. Andere keuzes maken, etc.

De woorden bleven lang hangen. Ik besloot te blijven en wist dat dat besluit juist was. Het lijf ontspande zich direct. De douche heeft veel afgespoeld en ik sprak nog even met Peter (België). Peter loopt de Camino vanuit België en heeft er na vandaag 1600km opzitten en 87 dagen. Diep respect. Het was Peter die mij vertelde, dagen zoals je nu hebt, horen er helemaal bij. Vooral de eerste twee weken. Dit was dag 9.

“You are so kind to everybody but yourself!” Thank you, thank you, thank you. Buen Camino!

Vanmorgen in Logroño vroeg opgestaan na, laat ik zeggen, een frustrerende nacht. Warm, niet geventileerd, veel pelgrims en vooral heel veel (harde) snurkers. Dus met 4 uur slaap niet het meest fris. Komt bij dat vroeg wakker betekent dat er nog geen bakker open is. Mijn ontbijt was dan ook een half stokbrood van gisterochtend dat ik bewust nog even had bewaard met wat bewaarde worst. Was er wel een bakker open geweest, dan had ik waarschijnlijk eerst moeten pinnen.

Dat was vanmorgen! Inmiddels zit ik in een bar, te genieten van enkele pincho’s, een soort tapas en een glas bier. Het is druk hier want er is een voetbaltoernooi gaande en uitgelaten fans staan naast me te schreeuwen. Over de Albergue ben ik ook zeer tevreden. Ziet er goed uit, de energie is goed en de eigenaresse heeft 18 jaar in Friesland gewoond en sprak mij dus aan in het Nederlands. Op zich leuk, temeer omdat ik bar weinig Nederlanders ben tegengekomen onderweg tot dusver. De was is uit de machine (een keertje geen handwas) en zit in de droger. Ik heb een kort slaapje gedaan en ik voel me opgewekt. Het was een fijne dag. Droog (het gaat zo regenen) en behoorlijk warm.

Vandaag veel alleen gelopen. Doch ook een stuk langzaam samen met Randy. Een mooie kerel van 50 jaar en bijna gepensioneerd. Dat mag ook wel na 31 in het Amerikaanse leger gediend te hebben en uitgezonden naar vele plekken op aarde. Randy heeft slechte knieën en veel pijn. En voordat hij kunstknieen krijgt wil hij de Camino lopen. Op zijn eigen tempo. En dat is c.a. 2,5 km in het uur. We hebben gesproken over het “US Army” en de Amerikaanse politiek. Het kiezen tussen twee onmogelijke president kandidaten en daarom maar de keuze op degene die nog te controleren is. Randy heeft mij een speltje gegeven met de Amerikaanse vlag. Een kleinigheidje maar toch ergens bijzonder. Hij zei: “because you are nice to me.” Randy heeft ook vijf jaar in Nederland gewoond voor het leger. In Leiden en Eemnes. Lang geleden, maar hij spreekt zijn talen. Een mooie ontmoeting en herinnering van vandaag. Vanavond meer Pincho’s. Buen Camino!

Een kleine 30 km voor de boeg vandaag. Het weer was goed, net als het tempo. Niet lang nadat ik aankwam in Logroño barstte het echter los. Met onweer en flinke buien. Er is niet zo veel te vertellen over vandaag. Ik heb veel alleen gewandeld en in die “eenzaamheid” is er genoeg tijd voor enige (zelf)reflectie. Reflectie op de keuzes die ik heb gemaakt het afgelopen jaar bijvoorbeeld en wat dat heeft losgemaakt. Het openen van deurtjes binnenin mijzelf die lang gesloten zijn gebleven. Het is een mooi proces en geeft veel flow. Wat niet wil zeggen dat het proces nooit hapert! Dat zijn de momenten om mij niet teveel te laten leiden door welke gedachte dan ook om blokkades te voorkomen.

Het lopen van de Camino maakt veel los. Ik kom pelgrims tegen die door de Camino iets willen “oplossen” maar daar tegelijkertijd in verdwalen. Een Camino gaat voor mij vooral over loslaten en aanvaarden wat is. Je hoeft niets te doen. Behalve de afstand overbruggen. Het gezegde hier luidt: de Camino zorgt voor dat wat nodig is. En dat is voor iedereen anders. En iedereen zorgt voor elkaar.

Ik vind het grappig om te merken dat ik mijzelf wat structuur opleg. Ik kan prima met structuur uit de voeten maar weet inmiddels ook dat ik enorme weerstand heb tegen opgelegde structuur. Door de zelf opgelegde structuur ben ik eigenlijk risico’s aan het verkleinen. Vandaag bewust vroeg gestart en flink doorgelopen om de buien van vandaag voor te blijven. Dat zoek ik vooraf uit. En mocht ik worden overvallen, dan heb ik de regenkleding op een plek opgeborgen waar ik er direct bij kan. Ik heb gekleurde nylon rugzakjes, waarvan ik er twee verknipt heb tot gewone zakjes, om vuile en schone kleren te scheiden. En een rugtasje voor handdoekjes en bandspullen dat tevens dienst doet als zakje wanneer ik de stad in ga. Deze tasjes berg ik altijd op dezelfde manier op. Zo kan ik ook in het donker de weg vinden. Ook zorg ik zo goed mogelijk voor voldoende eten onderweg. Een Camino lopen doe je niet op een boterham. Voldoende eten en drinken. Ook om niet te verzuren.

Al met al, een Camino is dus ook assetmanagement. En terugdenkend aan het filmpje over risicomanagement op de Camino, de genomen maatregelen helpen heel goed. Ik heb geen last van blaren! En dat is eerder uitzondering dan regel als ik naar mijn pelgrimcollega’s kijk.
Buen Camino!