Zon! Veel zon vandaag. Dat is een mooie samenvatting van de dag. Het begon om 6:00. Je merkt in de albergues dat pelgrims dan beginnen met opstaan. Het wordt dan erg onrustig. Overigens, de gehele nacht is onrustig want je hoort alles! Ik ben dus uitermate blij met mijn oordoppen die het meeste geluid toch wel wegfilteren. Douchen doe je in de avond. Tenminste, als je een droge handdoek wilt hebben. Dus eenmaal wakker is de tas snel ingepakt. Voeten insmeren en sokken aan en de schoenen. Op naar het ontbijt. Stel je daar niet teveel van voor. Een toast, boter en aardbeienjam. En wat limonade waarvan ik hoopte dat het jus d’orange zou zijn. Op naar Larrosoaña. De voorspellingen qua weer zijn voor de ochtend goed. Daarna neemt de kans op regen toe. Het is c.a. half acht als ik samen met Clayton uit Melbourne vertrek. Wederom bekende gezichten onderweg en na 3 km komen we bij een bakker. Hier kool ik twee sandwiches voor lunch (of zodra ik trek krijg). Na een tijdje pak ik mijn eigen tempo op en kom ik Briley uit Minnesota tegen. Een tijdje lopen we samen op en praten we o.a. over – hoe kan het ook anders – de reden waarom voor het lopen van de Camino. Na een tijdje pak ik mijn eigen tempo weer op. Het is warm en dus een enorm verschil met gisteren. Na een korte stop voor een sandwich en even de voeten ontlasten in Zubiri heb ik nog een kleine 6 km te gaan. Dat laatste stuk is niet het mooiste. Langs de openbare weg, industrieterrein en uiteindelijk toch nog wat bos kom ik aan in het stadje. Ik heb niet de puf om direct een onderkomen te zoeken dus eet ik eerst wat Tagliatelle in een bar. Ook hier kom ik weer twee pelgrims uit Amerika tegen. Aan conversatie geen gebrek. Heerlijk om de voeten even te laten rusten. Om de hoek zit de albergue waar ik moet zijn. Afrekenen, stempel in het pelgrimspaspoort, douchen en daarna nog even de spullen van vandaag wassen. De zon schijnt nog steeds dus het kan snel drogen. Het is een fijne dag. Morgen gaat het weer regenen onderweg naar Pamplona. Bueno Camino!
Ronchevalles
De eerste dag zit er op en ik ben 27 km verder. Maar dat lijken er wel twee keer zoveel. Geteisterd door veel en harde regen, kou, hagel, storm, bliksem en onweer. Allemaal tegelijk als een nare cocktail boven op de berg. Geen plek om te schuilen en dus maar één mogelijkheid. Ondergaan! Het deed pijn, veel pijn. En maar doorklimmen naar 1400 meter hoogte. Had geen kracht meer in de vingers van de kou en was behoorlijk afgekoeld. Met rode plekjes op armen en bovenlichaam van de hagel die door de storm van alle kanten tegelijk leek te komen. En eerlijk is eerlijk, ik had de tocht bijna opgegeven. Maar toen brak de zon toch door en heb ik de laatste 11 km kunnen wandelen met een droge trui daar waar andere shirts al doorweekt waren. Eenmaal in Ronchevalles kwamen de emoties en die heb ik even goed mogen voelen. In de albergue, met Nederlandse eigenaren heb ik alles wat nat was kunnen wassen en laten drogen. Natuurlijk weer veel mensen ontmoet en een weerzien van bekende gezichten. Een prima pelgrimsmaaltijd gehad en eigenlijk wel klaar voor een goede nachtrust. Morgen wederom 26 km voor de boeg. Maar met weinig hoogtemeters. Althans, niet omhoog. Al met al een zware dag en een goed einde. Bueno Camino.
SJPdP
Vanmorgen vroeg vertrokken. Ik vond het een beetje spannend en moest op Antwerpen echt even zoeken naar de juiste trein. In de trein kan ik niet echt slapen. Te druk, oncomfortabel. Gaandeweg zak ik in het avontuur dat eigenlijk al begonnen is en verbaas ik mij over de snelheid van de TGV. In de TGV naar Bayonne ontmoet ik Pete en Pat. Een leuk gepensioneerd stel uit Seattle. Ook zei gaan starten met hun eerste Camino. Ik trek hun aandacht door de Jacobsschelp op mijn rugtas. Het symbool van de camino pelgrim.
Op het station van Bayonne ontmoet ik nog meer mensen. Een vader en zoon uit Virginia. Een gezin uit Victoria Australië. Er wordt een groepsfoto gemaakt. Kennelijk zijn we nu een clubje? Maar het is gezellig met het uitwisselen van verhalen. Met de bus naar SJPdP waar ik wordt opgewacht door Melanie. Eigenaar van Maison Sauberria waar ik overnacht. Ze brengt me naar het loket voor registratie en daar ontvang ik mijn eerste stempel en overige informatie over de route. Denk aan afstanden, hoogtemeters, adressen en telefoonnummers van de albergues langs de route. Bij het Maison een biertje en even wat rusten. Later nog even wat gegeten in het dorp en een beetje het dorp verkennen. Over dat eten… nou ja, het is geen aanbeveling. Natuurlijk ook wat bekende beelden van de film “The Way” gezien. Ik merkte dat ik dat grappig vond. ik bemerkte ook wat emotie. Ik ben hier nu echt en ga het echt doen! Ik liep mijn medereizigers uit Amerika en Australië nogmaals tegen het lijf en we gaan elkaar morgen zeker weer tegenkomen. Onderweg of in Ronchevalles (Ronchevaux). Dat is de bestemming voor morgen, vergezeld van 1240 hoogtemeters en 470 meter dalen. De middelste berg, die gaan we over. Buen Camino!