Het zat vandaag niet in de planning om 34 kilometer te wandelen. En toch is het gebeurd. Na een redelijke nacht en een prima ontbijt in de albergue in Bercianos del Real Camino. Wachtend op mijn ontbijt zag ik Erika (Roemenië) weer. Het was een week geleden en het was zo fijn om haar weer te zien. Een stevige omhelzing en even checken of alles ok was vervolgde zij haar weg terwijl ik mijn ontbijt kon gaan eten. Daarna nog even met James (USA) gesproken. Hij had pijn vanwege een flinke blaar onder de bal van zijn voet. En daarna vol energie onderweg richting Mansilla de las Mulas.
Ik heb de eerste 20km alleen gelopen. In mijn eigen tempo. En na 7km kwam ik Erika, Eefke en Adriana ook tegen in een cafe langs de weg. Even kletsen en gebruik maken van de faciliteiten van het cafe en weer door. Het is een lange rechte weg richting León waar ik vrijdag zal aankomen. Niet heel boeiend, hoewel er af en toe echt wel mooie vergezichten zijn. Het is na het dorpje 13km zonder enige vorm van faciliteiten en ik besluit dan ook stevig door te wandelen. Net zo lang tot er weer wat leven is te ontdekken. Daar koop ik in een heel klein winkeltje een stuk brood en beleg deze met sardientjes. Dat geeft weer voldoende energie voor voorlopig. Als ik bijna klaar ben komt Erika weer voorbij, op zoek naar gezond eten. Beide gaan we onze eigen weg en na een paar kilometer kijk ik om en zie ik dat ze niet ver achter is. Ik besluit te wachten en samen lopen we verder naar Mansilla de las Mulas. Er zit dan zo’n 21km op.
We hebben fijne gesprekken en vooral ook dankbaarheid. Naar dit avontuur, naar onszelf en elkaar. En zo lopen we Mansilla binnen. En dat valt nogal tegen. De albergues liggen aan een drukke weg en het gevoel is gewoon niet goed. Ik weet nog niet zeker wat te doen. 26km vind ik nu eigenlijk wel goed en ik voel me licht vermoeid. We lopen verder voor een betere albergue. Stoppen bij de apotheek voor wat leukoplast en halen bij de Pin wat geld uit de muur. Mansilla gaat het niet worden. We drinken nog een glas verse jus d’orange. Daar besluit ik om door te gaan naar Puente Villarente en samen stappen we stevig door. Het voelt als een goed besluit. We praten niet zo veel en in de verte doemen de bergen met eeuwige sneeuw op. Het is een mooi zicht. Voorlopig nog geen bergen om over te steken. Dat duurt nog een aantal dagen tot na Astorga.
We lopen door een parkje, gaan onder een oude brug door en ineens zijn we in Puente Villarente. De eerste albergue slaan we over en de tweede is raak. Een prima plek. Er zijn erg weinig andere pelgrims. Er is een flinke tuin waar je lekker kunt liggen in lounge stoelen. En dat doen we dan ook. Tijd voor een blogje. Buen Camino!
