Ik kan vertellen over de wandeling door de eucalyptusbossen die prachtig was met af en toe nog venijnig klimmen tussendoor. Ik kan vertellen dat ik mij vandaag een stuk beter voelde dan gisteren en dat de wandeling vandaag vooral heel snel ging. Maar ik kan ook vertellen hoe ik vandaag mijn emoties heb toegelaten.
En dat begon al bij het ontbijt. Enkel de gedachte aan dat het straks voorbij zou zijn maakte dat ik een brok in de keel kreeg. En die momenten heb ik nog een paar keer gehad onderweg. Heel onwerkelijk eigenlijk. De kilometerpaaltjes aftellend kwam Santiago steeds dichterbij. Bij de laatste 6 kilometer kwam ik Sunshine (USA) weer tegen (red, de dame van gisteren onderweg naar Santa Irene; haar ouders waren hippies), wat een leuke bijkomstigheid was.
Santiago doemde op tussen de heuvels en de wandelsnelheid nam toe. Ik wilde er zo graag zijn. Maar naarmate ik dichterbij kwam viel het toch wel een beetje tegen. De moderne voorstad is niet echt spectaculair. Doch eenmaal in de buitenrand van de stad stond daar ineens een man te spelen op een doedelzak. En daar waren ze weer, de tranen vergezeld van een brok in mijn keel. De weg zelf was nog steeds niets bijzonders. Verder lopen dus, richting het oude centrum en de kathedraal. En toen hoorde ik mijn naam roepen. Het was Justine die samen met Hernan een biertje dronk op een terras. Het was een ontmoeting met een stevige omhelzing. Met elkaar zijn we verder gelopen richting de oude binnenstad. En hoe leuk, ik kwam Miguel en zijn vriendin tegen en dat was voor beide een verrassing. (We hebben nog met elkaar gegeten in Pamplona ). Ook nu waren er weer de innige omhelzingen. En zo naderde de oude binnenstad en de kathedraal met het plein waar iedereen naartoe gaat, het Plaza do Obradoiro. En vlak voor het plein stond er weer een muziekant op een doedelzak te spelen. Daar kwam de emotie weer.
We liepen het plein op wat ineens heel groot is om te overzien. Heel veel pelgrims en de meeste had ik nog nooit gezien. Wat versuft heb ik mijn backpack afgedaan en ben even gaan staan. En daar kwamen de tranen weer of eigenlijk gewoon een potje janken. Aanstekelijk kennelijk want Justine begon ook en dan houd je elkaar weer even stevig vast.
Na een kwartier ben ik mijn pension gaan opzoeken waar ik de komende twee nachten zal verblijven. Een warme douche en omkleden om vervolgens door de gezellige straatjes te wandelen richting het pelgrimskantoor voor het Compostolaat. Daar ben ik niet gebleven omdat twee uur in de rij staan echt een beetje zonde van de tijd is. Ik heb nog even op het Plaza do Obradoiro gezeten om de binnenkomende pelgrims te aanschouwen. Ook Eefke heb ik zien binnenkomen en de komende dagen worden dat er nog veel meer. De Camino zit er op. De fysieke inspanning is geleverd, mentaal zal er vast nog wel wat doorwerken en de emoties zullen zich ook vast en zeker nog laten gelden. Het was mooi, spectaculair, saai, gezellig, zwaar, emotioneel, pijnlijk, vrolijk, eenzaam, overweldigend, spannend, intiem, vertrouwd, sociaal, koud, nat, heet en bovenal bijzonder. Met ontmoetingen en vaarwel en heel veel nieuwe vrienden van over de hele wereld. Ik ben buitengewoon dankbaar dat ik voor dit avontuur heb gekozen. En mocht jij je afvragen of ditzelfde avontuur iets voor jou is, dan komt het antwoord vanzelf tot je op het juiste moment. Buen Camino!
