Ik dacht dat de eerste podcast die ik zou meemaken er eentje zou zijn van Jeroen Blijsie. Maker van de facilitator podcast. Deze staat echter voor vrijdag 4 april op de planning. Kort nadat ik gevraagd werd om hieraan bij te dragen belde Coen Bavinck me voor een andere podcast. Die Van het gebaande Padcast.
De podcast met mij is net 10 minuten onderweg als mijn telefoon gaat. Het ziekenhuis belt. Met heftig nieuws. Mijn heup moet vervangen worden. Het is even slikken, maar ik wil doorgaan met de podcast. Wat volgde was een indringend gesprek over gezondheid, de Camino naar Santiago de Compostella, assetmanagement, het basisinkomen, faciliteren binnen LEF en uiteindelijk over wat er nodig is om moedige keuzes te maken.
De podcast was gepland als een interessant (maar best analytische) gesprek over hoe je assetmanagement technieken kunt inzetten om moedige beslissingen te nemen die altijd opkomen bij innovaties. Maar het werd veel persoonlijker. En echter.
Foto: Coen Bavinck
Een mooie eerste ervaring die bovendien heel leuk was om mee te maken. Soms zoeken naar woorden en op andere momenten kwamen ze vanzelf. Van het gebaande Padcast: Luister je mee?
Flow! Werk ik vanuit flow? Die vraag heb ik mijzelf dit jaar gesteld tijdens mijn tweede Camino wandeling. Een lange wandeling van reflectie en bezinning. Ik ervaar veel plezier in wat ik in 2019 heb mogen en kunnen doen. Onzekerheden zijn voor een groot deel omgezet in ontspannen overzien. De energie die ik kan voelen tijdens en na het geven van een assetmanagement training is enorm. De verandering en openstelling die ik bij personen heb gezien na een training communicatie was hartverwarmend. De drive om elke “faciliteer klus” tot een mooi en goed einde te brengen was groot. De opbrengsten van trajecten risicomanagement qua kennis, inzicht en potentiële verbeteringen die aan het licht kwamen blijven zeer waardevol. De dialogen en leerinterventies die ik zelf heb mogen meemaken waren natuurlijk best wel eens pittig en confronterend. Gelukkig heb ik ook dat volledig kunnen omarmen.
JA!
Jazeker, 2019 kende hier en daar wat schuurmomenten. En ik ervoer soms lichte stress of ik de hoeveelheid werk wel kon bolwerken. Tegelijkertijd heb ik niet de ervaring gehad te weinig tijd te hebben. Mijn hoofd kan nog wel eens een loopje nemen met de waarheid. Bijna altijd voelde ik plezier en bezieling als ik ergens naar toe ging of aan een nieuwe klus begon. Het antwoord op de beginvraag is dan ook volmondig JA!
2020
Een voornemen voor 2020 is dan ook snel gemaakt. In flow blijven. Het eerste kwartaal van 2020 is al goed gevuld met leuke opdrachten en sessies. Allen in het teken van veranderen, ontwikkelen, leren en toepassen. Dankbaarheid is een gevoel dat continu aanwezig is. Over wat is geweest en over wat nog gaat komen. Ik wens iedereen een mooi en inspirerend 2020 toe en vooral dat je kan werken vanuit flow. Fijne feestdagen!
Van het einde van de wereld naar Muxía. Mooie wandeling, zeker toen ik besloot een alternatieve route te wandelen langs de kust. De zee is zo blauw en helder. Tussen Finisterre en Muxía liggen niet veel dorpjes. Eentje daarvan was iets groter en wonderschoon. Met een riviermonding in zee. Ria de Lires. Nog nooit heb ik zoveel vissen gezien. En meeuwen, reigers, eenden. Een heel eigen ecosysteem. Ik vond het magisch. Ik ben meerdere pelgrims tegen gekomen maar die liepen naar waar ik vandaan kwam en andersom.
Muxía zou een van de mooiste plaatsen in Galicië zijn heb ik mij laten vertellen. En ja, er zijn zeker mooie plekjes, maar een mooie plaats is voor mij wat overdreven. Het is er wel schoon en een stuk groter dan ik mij had voorgesteld. Voor de laatste keer heb ik ingecheckt bij een albergue. En direct de beste die ik op deze reis heb gehad. Goede bedden, fijne douches en schone en voldoende toiletten. Een eigen nachtlampje en stopcontact en een prettige keuken. De naam van de albergue is Bellamuxía.
Lena is ook in Muxía. We hebben wat gedronken en ik heb eerst gegeten. Daarna zijn we samen naar het strand geweest. Het was heerlijk om na een straffe wandeling (30 kilometer in zes uur) wederom een duik in zee te kunnen nemen. Lena had haar ukelele meegenomen en tokkelde wat liedjes. De gedachte nu klaar te zijn en even niets moeten gaf een heerlijk gevoel van rust.
Eenmaal terug in de albergue wachtte een heerlijke verrassing. De eigenaren hadden een enorme pan pasta gemaakt voor de pelgrims. En die was werkelijk heerlijk. Gratis en voor niets. Straks voor een laatste keer de zonsondergang bewonderen vanaf het eindpunt in Muxía. Gisteren was dat in Finisterre. Morgenochtend vroeg met de bus naar Santiago. Het lopen zit erop. Klaar. Fini. Done.
Wat kille feiten voor de liefhebber: 378 officiële kilometers. 444 niet officiële kilometers (wat je daarnaast nog loopt). Het equivalent van 572.000 stappen, 66.000 calorieën en 4750 actieve wandelminuten.
En daarmee sluit ik mijn laatste blog van deze reeks af. Heb ik een antwoord op al mijn vragen? Nee, maar ook deze Camino zal nog even doorwerken. Was het een mooie ervaring? Zeker weten en ik had het niet willen missen.
De persoonlijke gesprekken, de stiltes, de uitzichten, de gedachten, de inzichten, de warmte, het afzien, de vreugde, de leemten, lachen, stralen, voelen, zijn en leven!
