Ponferrada

De dag van Foncebadón naar Ponferrada heeft eigenlijk alle ingrediënten in zich voor een leuke en bijzondere dag. Plus een paar pittige pepers.

Om met de pepers te beginnen: een korte onrustige nacht en heel veel kilometers dalen over losse stenen en rotsen.

Samen met Erika, Hernan en Justine ben ik vroeg opgestaan om de zonsopgang mee te maken bij Cruz de Ferro. Niet ver van Foncebadón. Cruz de Ferro is de plek waar pelgrims een steen neergooien dat symbool staat voor loslaten. Althans, dat is de betekenis die ik eraan geef. De meeste pelgrims die een steen hebben, hebben die al van thuis meegenomen. Vaak beschreven met tekst. Ik had geen steen en toen ik erachter kwam dat Cruz de Ferro “de” plek was heb ik een steentje opgeraapt en in mijn vuist gestopt. Mijn energie in gedachten naar de steen laten vloeien om alles wat innerlijke vrede blokkeert los te laten. En ik heb vervolgens het steentje precies aan de rand van het kruis weggelegd en woorden van dankbaarheid uitgesproken. Daarna volgden natuurlijk de foto’s.

Na een tijdje zijn we allemaal in ons eigen tempo doorgelopen. En natuurlijk kom je elkaar dan ook weer tegen in een dorpje of andere gelegenheid. En toen was daar ineens Molinaseca. Een mooi stadje aan een bergrivier. Toen ik over de brug liep kon ik enkel denken om te gaan zwemmen. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik moest doorlopen. Ik heb het hele dorp doorgelopen. Keek op mijn horloge: 11:17. Dit is voor mij een belangrijk getal wat mij direct deed besluiten om terug te lopen naar de brug. Ik heb mij uitgekleed en ben in het water gesprongen. Inmiddels was Richi er ook en hij deed hetzelfde. Het was de meest heerlijke verfrissing die ik even nodig had. En een geweldige onderbreking van de wandeling. Ponferrada is nog 8km wandelen.

Justine en Hernan kwamen na een tijdje ook aanschuiven voor een drankje (flinke pul citroenbier) en met zijn vieren hebben we de laatste kilometers afgelegd. En om de tijd te doden deden we spelletjes als landen met een A, B, C etc. En varianten daarop. Onderweg kersen plukkend van de vele kersenbomen langs de kant van de weg of aangeplant in tuinen. We plukten enkel van de overhangende takken natuurlijk. De kersen zijn heerlijk. De albergue ziet er mooi uit en we hebben een kamer voor ons vieren. Weet niet of dat een goed idee is want ik ben de enige die niet hoest of geen keelpijn heeft. Maar dat is een zorg voor later. Nu eerst met elkaar eten. Buen Camino!

Vlnr. Hernan, Richi, Justine en ik bij Cruz de Ferro