Tag: Porto

Een andere beleving dan vorig jaar. Minder intens, maar zeker zo mooi. In had verwacht de kathedraal van Santiago in volle glorie te mogen bewonderen, zonder stellages, bouwmateriaal en kranen. Helaas. De kathedraal wordt weer onder handen genomen. Voornamelijk binnen en aan de achterzijde.

Rond het middaguur liep ik de Praza do Obradoiro op. Van een andere kant dit keer. Misschien niet helemaal de formele weg, maar op een gegeven moment herkende ik zo veel van wat ik zag dat de weg vinden geen punt meer was. Santiago is ook weer een samenkomen met een aantal nieuwe vrienden die ik tijdens de wandeling heb leren kennen. Helena, Caro, Julia, Janine en natuurlijk ook Lena (van vorig jaar) en later ook de Engelse zussen, Kim en Kate. We hebben gelachen, gelopen, gegeten, verwonderd en gedanst. En na een intesieve dag met enkele noodzakelijke taakjes zoals wassen, redelijk op tijd naar bed. Maar niet zonder afscheid nemen en dat valt dan toch best zwaar. Janine, Caro en Julia zal ik niet meer zien. Lena denk ik wel en Helena bijna zeker.

Ik heb mij echt wel een beetje moeten dwingen. Ik had tot en met vanmorgen twijfel of ik niet toch nog een dag zou blijven in Santiago. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om te gaan wandelen. Hoe verder hoe beter en zo ben ik vandaag in Vilaserío beland. Dat klinkt chique, maar het stelt echt niets voor. De Albergue waar ik vanavond slaap is netjes, maar echt wel weer wat primitiever.

Toen ik vanmorgen een uurtje onderweg was kon je vanaf de heuvels Santiago zien liggen. De kathedraal torende boven alles uit als een donker silouet in de verblindende zon. Toen kwam het besef en de emotie dat Muxia de plek is waar ik moet zijn. En dinsdag kom ik daar als alles goed gaat aan. Wat in totaal is het toch bijna 120 kilometer wandelen in vier dagen. Vandaag ben ik 34 kilometer verwijderd van Santiago en van mijn nieuwe vrienden.

De route was pittig. De zon was fel en het was veel klimmen en dalen. Meer dan alle voorgaande etappes bjj elkaar zou ik durven beweren. Maar los daarvan, het was een heerlijke etappe met heel veel “schone” natuur. In eerste instantie wilde ik vandaag lopen naar Negreira. Het was redelijk vroeg toen ik daar aankwam. Ik heb er wel gegeten en besloten verder te wandelen.

Kwam ik tot aan Negreira nog andere pelgrims tegen, dan was dat na Negreira even anders. Ik heb de resterende 14 kilometer geen andere pelgrim meer gezien. Ik waande mij in een verborgen geheime wereld vol schone natuur. Een enkele “relikwie” langs de weg verried dat vele pelgrims mij toch zijn voorgegaan.

16 bedden (8 stapelbedden) in een ruimte. Ik hoop op een goede nachtrust. Dat is ook goed voor het herstel van mijn lichaam. De benen voelen zwaarder, de voeten voelen licht geïrriteerd en een klein blaartje tussen de tenen heeft zich laten gelden. Ongemakken dus. En drie pittige dagen voor de boeg. In gedachten ben ik nu in Santiago en herbeleef ik de gezellige avond van gisteren. Mijn hart roept Muxia. Nog 86 kilometer. 30 kilometer voorbij het “einde van de wereld” ofwel Finisterra. Maar eerst een nachtje Vilaserío.

Buen Camino!

Vandaag voorbij Padron, ergens aan een provinciale weg in een net pension op een verkeerde lokatie. De wandeling van vandaag qua route? Die was niet bijzonder, uitgezonderd van wat mooie stukken groen bos zoals je dat alleen hebt in Galicië. Na mijn blog in Caldas de Reis hield de dag niet op. Een heerlijke middag die overging in een nog fijnere avond. Met nieuwe ontmoetingen, fijne gesprekken én een heet water bron!

Ik kreeg een appje van Lena. We kennen elkaar van de Camino Frances vorig jaar. Uit mijn hoofd ontmoette ik haar in Hornillos del Camino. Ze schreef in haar bericht dat ze binnen een uurtje in Caldas de Reis zou zijn. Hoe leuk is het om eigenlijk een onverwacht weerzien te beleven.

Maar er waren meer ontmoetingen. De Duitse Helena liep mij tegen het lijf. Ik ontmoette haar in Carreço. Helena is een leuke en lieve vrouw. Zeer sociaal en aardig. We zijn in de avond gaan eten samen met nog twee Duitse vrouwen die ik nog niet eerder had ontmoet, Caro en Julia. Ook beide harstikke leuk en aardig. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar. Veelal in het Engels en soms een beetje Duits. Het eten was goed – en veel – en zo verstreken er wel een paar uurtjes. Lena was er ook, maar zat met een paar vrienden elders aan een tafel. Ik kreeg nog bezoek van een libelle. Deze ging op mijn schouder zitten totdat ik deze na een minuutje er vanaf jaagde. Ieder dier heeft een spirituele betekenis. De libelle dus ook. Een willekeurige website geeft een korte uitleg.

Libelle

De Libel wordt geassocieerd met Licht, Transformatie en Persoonlijke Groei. Als je Libellen vaak ziet, ben je geroepen om naar binnen te kijken en te zien welke gebieden je eventueel kunt verbeteren, en wat je kunt laten vervallen om meer Licht en Vrijheid in je leven te brengen. De Libel “symboliseert” een Grote Transformatie en Persoonlijke Groei en nodigt je uit om in je Emoties te duiken voor een beter begrip van jezelf en je Persoonlijke Reis.

Libellen veranderen snel van richting en lijken schijnbaar zonder enige moeite te vliegen. We kunnen dus Aanpassingsvermogen, Luchtigheid en Flexibiliteit van dit vriendelijke wezen leren. Het zien van Libellen kan vaak ook wijzen op een Grote Metamorfose die in je leven opkomt. Besteed aandacht aan de Dieren en Tekens om je heen, vooral als je Libellen ziet, probeert het Universum je vaak Krachtige lessen te leren.

Toen we wilden vetrekken om naar een heet water bron te gaan, iets waar Caldas om bekend staat, is Lena ook mee gegaan. Het was een idee van Caro om in ieder geval de bron te laten zien. Ik wist het niet. De heet water bron was een mooi fenomeen. Je kon er gewoon in. Een aantal mensen (locals) deden dat ook. En ik? Met de benen over de rand en de voeten op de bodem. Het was een fijne ervaring voor het slapen gaan.

Ik kwam met lopen vandaag wat moeilijk op gang. Het kostte was moeite. Het was dan ook fijn om Julia en Caro tegen te komen onderweg. Ze lopen net wat langzamer en dat vond ik vandaag prima. We hebben wederom mooie gesprekken gevoerd en na verloop van tijd kwamen we ook Helena weer tegen. In Padrón hebben we geluncht en na wat wikken en wegen heb ik besloten om toch nog een stukje door te lopen. Helena ging verder en dat trok mij eigenlijk over de streep. Ik vond het fijn. Voelde mij ook steeds beter en sterker worden naarmate de dag vorderde. Met Helena nog wat mooie inzichten gekregen. Zij benoemde het feit dat ze zoveel lieve en mooie mensen was tegengekomen en dat ze daardoor verrast was. Ik vroeg haar wat dat volgens haar betekende?

Ik geloof namelijk dat wat je als mens in anderen ziet en waardeert, dit vooral een spiegel is naar jezelf. Zie je veel aardige mensen, dan is dat omdat je dat zelf bent. Zijn mensen behulpzaam, dan is dat omdat je zelf behulpzaam bent. Sta je open voor anderen, dan staan anderen open voor jou. Je ziet en krijgt wat je uitzend. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit het hart. En dat deed mij ook beseffen waarom ik juist gisteren weer een diepere connectie kon maken tijdens en na het eten. Omdat ik zelf de eerste week nog niet echt was geland in dit avontuur. Ik zat nog veel in mijn hoofd. De verschijnselen van uitdrogen, pijntjes en de behoefte om snel door te lopen zijn verdwenen. Er is meer rust. En meer zachtheid. Het hoeft niet snel want in Santiago kom ik toch wel.

En misschien niet verwonderlijk, maar vandaag ben ik voor het eerst de snelle Engelse zussen niet meer tegen gekomen. Ook lieve meiden, maar een andere energie. Ik voel mij sinds gisteren middag weer een beetje thuis. Als Pelgrim, onderweg naar Santiago. Nog 16 kilometer.

Buen Camino!

Pittige dag naar Caldas de Reis. Het was warm, maar toch ook een beetje naïef. Ik had namelijk wel water in Pontevedra gekocht, maar te weinig. Ik transpireren vrij gemakkelijk bij lichamelijke inspanning, zeker bij stevig doorstappen en 8 a 9 kilo op de rug.

Het was bewolkt en nagenoeg windstil vandaag. In ieder geval tijdens de wandeling. Koud is het niet. En het blijft warm en droog. Mijn besluit om de regenbroek thuis te laten pakt goed uit. Maar wat een andere setting qua pelgrims. De centrale- en kustroute zijn inmiddels samengevoegd tot één. Tel daarbij op de mensen die de laatste 100 kilometer lopen vanuit Valença plus de vele schoolklassen en je loopt op een dag als vandaag nooit alleen. Ja, er zijn bekende gezichten, maar nog veel meer nieuwe. Het geeft wel sfeer en ik ben niet in die staat dat je liever geen mensen om je heen hebt.

Dat was vorig jaar in de laatste week heel erg het geval. Iets wat de meeste pelgrims ervaren na vier weken lopen. Zelf kon ik ook wat sfeer maken bij het passeren van een flinke schoolklas. “Buen Camino!” Een aantal wenste hetzelfde terug. Nogmaals, maar nu luider en de handen in de lucht: “Buen Camino!” De hele klas was alert en in koor dezelfde wensen. En toen nog even juichen en de hele klas deed mee. Een grappig moment.

Het wandelen ging goed, maar als in stopte voelde ik de vermoeidheid. De wandeling zelf was niet bijster bijzonder, behalve dat Galicië wordt doorkruist en Galicië is de laatste jaren erg bekend om de lekkere wijnen die er vandaan komen. Wit en rood. Ik liep langs, tussen en onder de wijnranken. De druiven waren nog niet rijp voor oogst en nog wat zuur. Maar ze zijn dan ook bedoeld voor wijn en niet voor consumptie.

Sommige pelgrims blijf je tegenkomen. Of je nu wilt of niet. In mijn geval de Engelse zussen. Ik heb geluisterd naar de persoonlijke verhalen. Dat was prima. Eenmaal in Caldes de Reis had ik snel een bed in een herberg. Een douche was mijn eerste behoefte. Toen eten en drinken. Op het terrasje voelde ik mijn bovenbenen enorm. Stijf en pijnlijk. Een droge mond en weinig smaak. Verschijnselen van uitdroging. Ik heb wel goed gegeten en alvast iets gedronken. Daarna een supermarkt gezocht en daar twee blikjes Aquarius hydraterende sportdrank gehaald en twee 1,5 liter flessen water. Het eerste uur iedere tien minuten water drinken (een kopje), nadat ik eerst een blikje had leeggedronken. Verder liggen en vooral niet druk doen om niet te transpireren. Nu zit ik in een schaduwrijk parkje. Drinken en dit blog schrijven. Ik voel mijn benen nog steeds, maar al een stukje minder. Nog even volhouden.

Grote kans dat een vriendin van vorig jaar vandaag ook in Caldas de Reis zal zijn. En zo niet, dan zien we elkaar zeker vrijdag in Santiago. Nog maar 42 kilometer.

Buen Camino!