Als zondag een dag is van rust en niets doen dan was dit vandaag voor mij vooral een dag van afzien. Door droogte en vooral veel warmte met een brandende zon en onverwacht veel klimmetjes over rotsige en stoffige paden. We begonnen (Erika en ik) vanmorgen vanuit San Martín del Camino aan een rechte vlakke weg. Maar na c.a. 8km via een heel mooi dorpje, waar we wat hebben gegeten en gedronken, werd dat een mooie maar pittige wandeling door de heuvels als voorbode van wat komen gaat. En de zon brandde al vroeg.
Ik voelde me goed en sterk, ondanks een matige nachtrust, en zeker in het begin zat het tempo er goed in. Ik voelde wel wat ongemak van een nieuw blaartje op de linkervoet, maar het was goed te doen. Tijdens de wandeling kwamen we weer volop bekenden en vrienden tegen, waaronder Richi en Justine. Een stukje hebben we met elkaar opgelopen waarna we elk ons eigen tempo verder liepen. Erika had vandaag, eigenlijk voor het eerst, meer last van de voeten dan wenselijk waardoor ze minder snel kon lopen. Het begin was voor haar vandaag ook te snel. Ik heb mijn snelheid wat aangepast. Zonder veel te zeggen let je dan toch een beetje op elkaar en dat is vaak al voldoende.
Met het hoofd bij de eigen gedachten kwamen we aan in Astorga. Vooraf mijn vermoedelijke eindbestemming. Een mooie stad en erg bruisend. Ik had honger en toen kwam ik Hernan tegen. Erika zocht een andere plek, wat meer veganistisch georiënteerd, waardoor we beide onze eigen weg gingen. Het was een lekkere en warme lunch. Maar de bediening was ronduit onvriendelijk en ik werd echt boos. Ik wilde letterlijk gaan slaan. Wat vooral heel veel zei over mijn eigen toestand op dat moment. De stad, hoe mooi ook, vloog mij naar de keel wat maakte dat ik na de lunch besloot om door te lopen, weg uit Astorga. Dat viel nog niet mee, want nadat ik mijn schoenen opnieuw had aangetrokken kon ik nauwelijks normaal lopen. Het kostte een paar honderd meter om weer een beetje soepel te worden en de pijn wat naar de achtergrond te verdrijven.
Ik voelde mij emotioneel, maar voelde aan alles dat ik door moest. En na een paar kilometer kwam ik Erika weer tegen. Dat was fijn. Erika is een dierbare vriendin geworden en een afscheid zonder afscheid vond ik geen fijne gedachte. Hoewel je het op de Camino nooit weet. Je komt ook na meerdere dagen of zelfs weken ineens weer bekende gezichten tegen. Iedereen loopt zijn eigen pad en uiteindelijk ook zijn eigen tempo, inclusief rustdagen. We zijn nu in Murias de Rechivaldo. 30km verder dan vanmorgen. Het lijf is moe en het hoofd na een prima douche een stuk frisser. Tijd voor een siësta, hoewel dat er niet in lijkt te zitten. Buen Camino!
