Het is nog donker buiten als ik vertrek. Ik had wat eten gehaald zodat ik zelf ontbijt kon klaarmaken. Het is 6:30 als ik mijn eerste stappen zet. Het zal snel licht worden. De wandeling van vandaag is echter alles behalve licht. Ik daal af naar de rivier en na twee kilometer kijk ik door het dal naar Villafranca del Bierzo waar de dag langzaam lijkt aangebroken.
De wandeling van vandaag gaat eigenlijk de gehele dag omhoog. De eerste 20km geleidelijk om vervolgens in de laatste 8km toe te slaan. Zover is het nog niet als ik inmiddels een uurtje onderweg ben en er plots een fiets schuin achter mij komt rijden. Als ik mij omdraai kijk ik in het gezicht van een man met een grote clownsneus op en op de meest koddige manier roept hij: “Olá, buen Camino!” Het tovert een lach op mijn gezicht en zijn missie is geslaagd.
Onderweg stop ik af en toe om nog iets te eten of te drinken en ik bezoek een kerkje waar ik even een gebedje opzeg en een stempel in mijn pelgrimspaspoort zet. Één kant van het paspoort is nu bijna vol. Na nog een leuk dorpje te hebben doorkruist ga ik een bruggetje over en dan naar links en dan begint het. Ik moet aan Maarten Ducrot denken als hij verslag doet van de Tour de France. Die zou hetzelfde kunnen zeggen.
Eerst blijf ik op de weg en na een kilometer volgt een wandelpad. Rotsen, keien, kiezels en gelukkig verkoeling van het bos waar ik doorheen wandel. Ik ben al volledig doorweekt van het zweet op deze warme dag. Het is een zware stijlen klim maar absoluut de moeite waard. Eenmaal uit het bos is het uitzicht fenomenaal. Al zou ik het morgen zeker niet over doen. Ik kom meerdere pelgrims tegen en allemaal gaan ze langzaam stuk. Ik dus ook. Stoppen doe ik niet meer. Door te blijven lopen voelen mijn voeten het beste aan. Iedere stop die vervolgt moet worden doet pijn. En als ik er bijna ben sluit ik een provinciaal hoofdstuk af dat ik op 10 juni was begonnen onderweg naar Frómista. Ik loop nu Galicië binnen. Nog een kilometer te gaan. Pijnlijke voeten en benen, harkend en steunend op de wandelstokken. En daar is dan eindelijk O Cebreiro. Heel anders dat ik mij had voorgesteld. Erg toeristisch vooral. Ik boek wederom een privé kamer omdat dit nu echt voorziet in een behoefte. Eenmaal in de kamer komt de ontlading. Ook deze zware dag overleefd en wat was het mooi. Nog 155 km te gaan. Buen Camino!
