Tag: Reflectie

Pittige dag naar Caldas de Reis. Het was warm, maar toch ook een beetje naïef. Ik had namelijk wel water in Pontevedra gekocht, maar te weinig. Ik transpireren vrij gemakkelijk bij lichamelijke inspanning, zeker bij stevig doorstappen en 8 a 9 kilo op de rug.

Het was bewolkt en nagenoeg windstil vandaag. In ieder geval tijdens de wandeling. Koud is het niet. En het blijft warm en droog. Mijn besluit om de regenbroek thuis te laten pakt goed uit. Maar wat een andere setting qua pelgrims. De centrale- en kustroute zijn inmiddels samengevoegd tot één. Tel daarbij op de mensen die de laatste 100 kilometer lopen vanuit Valença plus de vele schoolklassen en je loopt op een dag als vandaag nooit alleen. Ja, er zijn bekende gezichten, maar nog veel meer nieuwe. Het geeft wel sfeer en ik ben niet in die staat dat je liever geen mensen om je heen hebt.

Dat was vorig jaar in de laatste week heel erg het geval. Iets wat de meeste pelgrims ervaren na vier weken lopen. Zelf kon ik ook wat sfeer maken bij het passeren van een flinke schoolklas. “Buen Camino!” Een aantal wenste hetzelfde terug. Nogmaals, maar nu luider en de handen in de lucht: “Buen Camino!” De hele klas was alert en in koor dezelfde wensen. En toen nog even juichen en de hele klas deed mee. Een grappig moment.

Het wandelen ging goed, maar als in stopte voelde ik de vermoeidheid. De wandeling zelf was niet bijster bijzonder, behalve dat Galicië wordt doorkruist en Galicië is de laatste jaren erg bekend om de lekkere wijnen die er vandaan komen. Wit en rood. Ik liep langs, tussen en onder de wijnranken. De druiven waren nog niet rijp voor oogst en nog wat zuur. Maar ze zijn dan ook bedoeld voor wijn en niet voor consumptie.

Sommige pelgrims blijf je tegenkomen. Of je nu wilt of niet. In mijn geval de Engelse zussen. Ik heb geluisterd naar de persoonlijke verhalen. Dat was prima. Eenmaal in Caldes de Reis had ik snel een bed in een herberg. Een douche was mijn eerste behoefte. Toen eten en drinken. Op het terrasje voelde ik mijn bovenbenen enorm. Stijf en pijnlijk. Een droge mond en weinig smaak. Verschijnselen van uitdroging. Ik heb wel goed gegeten en alvast iets gedronken. Daarna een supermarkt gezocht en daar twee blikjes Aquarius hydraterende sportdrank gehaald en twee 1,5 liter flessen water. Het eerste uur iedere tien minuten water drinken (een kopje), nadat ik eerst een blikje had leeggedronken. Verder liggen en vooral niet druk doen om niet te transpireren. Nu zit ik in een schaduwrijk parkje. Drinken en dit blog schrijven. Ik voel mijn benen nog steeds, maar al een stukje minder. Nog even volhouden.

Grote kans dat een vriendin van vorig jaar vandaag ook in Caldas de Reis zal zijn. En zo niet, dan zien we elkaar zeker vrijdag in Santiago. Nog maar 42 kilometer.

Buen Camino!

Ik kon wat uitslapen vanmorgen. De kamer was door de rolluiken stikdonker. Op naar Pontevedra. Met de trein dus, zoals ik al had geregeld gisteren in Vigo. Op het station een ontbijtje genuttigd, maar dat viel eigenlijk niet zo goed. Na een uurtje was ik wat misselijk. De treinreis zelf duurde slechts een kwartier. De helft van de tijd door donkere tunnels. De stations zijn wel erg proper. Het lijken wel vliegvelden. Zelfs mijn rugtas moest door de scanner. Je wordt alleen toegelaten tot de perrons als de trein er is en je krijgt een vaste plaats aangewezen. Nu is dat laatste niet zo vreemd bij hoge snelheid treinen. Ik vind het eigenlijk wel weer leuk om mee te maken.

Mijn hotel ligt vlak bij het station. Het is tevens langs de Camino route en vanaf het terras zie ik veel pelgrims langs komen. Dat voelt eigenlijk wel fijn. Tot dusver was de route redelijk eenzaam. Los van of ik daar zelf voor kies.

Het voelt wat emotioneel vandaag allemaal. Zeker nadat ik op YouTube een filmpje keek over de Camino Frances van boven (de route van vorig jaar). Dan voel ik de tranen wel komen. Bijzonder dat dat zo diep zit. Vooralsnog beleef ik deze Camino heel anders. Minder intens en meer op routine. Maar ik ben ook pas een week onderweg en Santiago zal vrijdag al worden bereikt. Voor de liefhebber heb ik het filmpje hier staan.

Pontevedra is echt de moeite van een bezoek waard. Het is een mooie ruime stad die goed wordt onderhouden. Er heerst een fijne sfeer met de enorme diversiteit aan terrasjes. Ook de Basílica de Santa María a Maior is echt de moeite. Net als de kleinere Capela da Peregrina waar je tevens een stempel in je pelgrimspaspoort kan laten zetten.

Een bijna dagelijkse routine is zorgen voor schone kleren. Schoon is relatief. Wassen doe je meestal met de hand. Met koud water, een beetje shampoo en heel veel uitspoelen. Omdat ik vandaag vroeg was heb ik de vuile en “schone” was eens in een wasserette gewassen en lekker uitgehangen. Super fris allemaal. Ondanks de momenten van misselijkheid vermaak ik mij wel op deze rustdag. Hoewel ik vandaag op moment van schrijven al wel 12 kilometer heb gelopen. En er zal nog wel wat bijkomen.

Morgen wandel ik in 25 kilometer van Pontevedra naar Caldas de Reis. Santiago is niet ver meer. Ongeveer 70 kilometer. Jemig, wat wil ik daar nu graag naartoe. En dat uitspreken en doorvoelen maakt de ogen alweer wat vochtig.

Buen Camino!

Geen reflectie zoals gisteren. Althans geen diepe. Maar wel rustig opstaan vanmorgen in Baiona voor zover als dat gaat. In een hostel waar je een ruimte deelt met meerdere pelgrims is het vooral in de ochtend vanaf 6 uur – soms eerder – erg gehorig. Vandaag was dat niet anders.

De wandeling vandaag kan ik kort over zijn. Mooie stukken door de heuvels en door achteraf straatjes. Met hier en daar een pelgrim die ik nog niet eerder heb gezien. Het was warm en er stond maar weinig wind. En na vandaag begin ik de protesten in mijn lichaam te voelen. Lies, voeten en schouders. Ik merk echt dat mijn voeten zo anders reageren als er veel geklommen moet worden. Dat is in Nederland wat lastig qua voorbereiding. Maar vanmorgen was wel heerlijk sereen met de zonsopkomst in Baiona.

Toch vandaag wel wat ergernis. En dat heeft deels te maken met Vigo en deels dat ik me er aan erger. Vigo is een grote stad maar mijn eerste indruk is dat het wat onpersoonlijk en gejaagd is. De sfeer is voor mij niet uitnodigend. Wat ik eerder heb gezegd onderweg naar A Guarda dat de route aanduiding in Galicië ronduit goed is neem ik vandaag even terug. In Vigo hier en daar een verdwaalde gele pijl als uitzondering op het overwegend ontbreken van enige vorm van route aanduiding. Tel daarbij op dat – ondanks ik onderweg weinig pelgrims tegenkom – er gewoon heel weinig slaapplaats is. Ik heb echt even in een park rustig moeten uitvinden wat mijn volgende stap zou zijn. Vol is vol.

Onderweg liep ik een tijdje op met een Turkse jongen die in zijn peutertijd in Deventer heeft gewoond en vanuit Duitsland voor werk is verhuisd naar Kopenhagen. Hij deelde mooie inzichten van zichzelf met mij. Hij is 32 jaar en komt nu al tot de conclusie dat zijn werk (vastgoed handel) voor hem niets aan de zin van het leven toevoegd. Ging het daar in mijn blog van gisteren niet een beetje over?
Na de Camino gaat hij zijn baan opzeggen – de baan waarvoor hij naar Kopenhagen verhuisde – en iets doen dat dicht of in ieder geval dichter bij zijn hart ligt. Ik houd van zulke gesprekken. We hebben ook weer afscheid genomen. Zijn eindbestemming vandaag ligt in Rendondela.

Die slaapplaats heb ik gevonden. Net als gisteren ook het laatste bed. Of eigenlijk de laatste kamer waar twee bedden in staan. Die heb ik nu even voor mijzelf. Morgen staat Pontevedra op het programma. Een wandeling van 35 kilometer (zeg c.a. 8 uur) of een treinreis van 13 minuten. Ik heb het kaartje inmiddels gekocht. Morgenochtend nadat ik heb uitgeslapen een korte wandeling naar het treinstation waarna ik eens rustig, zonder rugbagage Pontevedra ga verkennen. Een week na aankomst in Porto dus een rustdag. Mijn lichaam zal juichen. Mijn hoofd vind er wat van.

Buen Camino!