LEAM

Een kleine 30 km voor de boeg vandaag. Het weer was goed, net als het tempo. Niet lang nadat ik aankwam in Logroño barstte het echter los. Met onweer en flinke buien. Er is niet zo veel te vertellen over vandaag. Ik heb veel alleen gewandeld en in die “eenzaamheid” is er genoeg tijd voor enige (zelf)reflectie. Reflectie op de keuzes die ik heb gemaakt het afgelopen jaar bijvoorbeeld en wat dat heeft losgemaakt. Het openen van deurtjes binnenin mijzelf die lang gesloten zijn gebleven. Het is een mooi proces en geeft veel flow. Wat niet wil zeggen dat het proces nooit hapert! Dat zijn de momenten om mij niet teveel te laten leiden door welke gedachte dan ook om blokkades te voorkomen.

Het lopen van de Camino maakt veel los. Ik kom pelgrims tegen die door de Camino iets willen “oplossen” maar daar tegelijkertijd in verdwalen. Een Camino gaat voor mij vooral over loslaten en aanvaarden wat is. Je hoeft niets te doen. Behalve de afstand overbruggen. Het gezegde hier luidt: de Camino zorgt voor dat wat nodig is. En dat is voor iedereen anders. En iedereen zorgt voor elkaar.

Ik vind het grappig om te merken dat ik mijzelf wat structuur opleg. Ik kan prima met structuur uit de voeten maar weet inmiddels ook dat ik enorme weerstand heb tegen opgelegde structuur. Door de zelf opgelegde structuur ben ik eigenlijk risico’s aan het verkleinen. Vandaag bewust vroeg gestart en flink doorgelopen om de buien van vandaag voor te blijven. Dat zoek ik vooraf uit. En mocht ik worden overvallen, dan heb ik de regenkleding op een plek opgeborgen waar ik er direct bij kan. Ik heb gekleurde nylon rugzakjes, waarvan ik er twee verknipt heb tot gewone zakjes, om vuile en schone kleren te scheiden. En een rugtasje voor handdoekjes en bandspullen dat tevens dienst doet als zakje wanneer ik de stad in ga. Deze tasjes berg ik altijd op dezelfde manier op. Zo kan ik ook in het donker de weg vinden. Ook zorg ik zo goed mogelijk voor voldoende eten onderweg. Een Camino lopen doe je niet op een boterham. Voldoende eten en drinken. Ook om niet te verzuren.

Al met al, een Camino is dus ook assetmanagement. En terugdenkend aan het filmpje over risicomanagement op de Camino, de genomen maatregelen helpen heel goed. Ik heb geen last van blaren! En dat is eerder uitzondering dan regel als ik naar mijn pelgrimcollega’s kijk.
Buen Camino!

Wat een heerlijke dag! Natuurlijk met een zelfde routine van opstaan, tas inpakken, ontbijt regelen, wandelen, etc. Maar het is nagenoeg droog gebleven. De zon heeft geschenen. Er was muziek onderweg. Leuke plekjes om even te blijven hangen en uitgeperste sinaasappel te drinken. De geuren, de kleuren, alle insecten die druk bezig waren met doen wat ze doen. Ik voel mij echt heel blij. En ontzettend dankbaar dat ik deze wandeling kan doen. Ik heb op het laatste stukje na de hele etappe met Richi (uit Cairns) gelopen. Mooie gesprekken mogen hebben. Ik hou hiervan!

In Los Acros aangekomen leek een flinke tegenvaller. Er was helemaal niets. Maar eenmaal dichter naar het centrum kom ik bij een heel fijne Albergue gehost door de Nederlandse Marie. Het is een fijne plek. Een inmiddels bekend gezicht speelt gitaar als ik aankom. De Albergue heeft een fijne binnenplaats waar ik mijn voeten in een koud stromend bad kan onderdompelen. Natuurlijk een was gedaan en door een ouderwetse wringer gehaald. Larissa en Gavin zijn er (Australië), net als Clayton (Melbourne) en Sandra (Manchester). Dat was afgesproken gisteravond tijdens het eten bij de Italiaan in Estella. Vanavond op herhaling en Sophie (Frankrijk) gaat ook vast mee. Met haar heb ik een afspraak om 28 juni met volle maan een keer ’s nachts te wandelen. Als we dan nog bij elkaar in de buurt zijn. Ik zie ondertussen meerdere pelgrims steunen en kreunen. Lichamen zijn moe, voeten kapot en benen verzuurd. En ik… Waarschijnlijk 30 km naar Logroño. Buen Camino!

Vanmorgen om half acht vertrokken uit Puente la Reina. Met regen! En op het laatste stukje na heeft het eigenlijk de hele ochtend wel geregend. Niet hard, maar wel lang. En met zulk weer is mijn regenjas in ieder geval niet geschikt. Het houdt de regen prima tegen, maar sluit het ademen ook lekker af. Dus word je door de inspanning alsnog nat van het zweet. Ik voelde mij vandaag niet heel fit. Het lijf is moe. De benen doen wat ze moeten doen, net als de voeten. Het grootste deel van de tocht vandaag heb ik dan ook alleen gelopen, vergezeld met mijn eigen gedachten en ongemakken. Maar de dag begon prima met mooie vervolggesprekken. Met Sandra uit Manchester. Zodra ik de Camino op liep kwam ik haar tegen. Zij heeft haar eigen uitdagingen en ik heb vooral naar haar geluisterd. Dat heeft ze zeer gewaardeerd. Ze raadde mij een carrière switch aan om psycholoog te worden. Meer met mensen in ieder geval. Leuk, want laat dat nu precies de reden zijn dat ik doe wat ik doe. We liepen nog een tijdje zwijgend verder toen ze uit het niets mij complimenteerde dat ze mij een mooi persoon vond. Het raakte me. Ook het besef dat ik dergelijke complimenten niet altijd evengoed weet te ontvangen. Daar heb ik nog wat op te verteren!

Ondanks de regen en ongemakken was het een mooie wandeling met mooie vergezichten en wederom talloze klaprozen. Voor twaalf uur liep ik Estella/Lizarra binnen. In de eenvoudige albergue heb ik een was gedaan en buiten kunnen ophangen. De regen is voor nu even voorbij dus kan het lekker drogen. Ik heb ook het stadje wat verkend en kwam natuurlijk weer bekende gezichten tegen. En dat vind ik echt heel leuk. Je beleeft met elkaar toch een subcultuur. En iedereen heeft daarin zijn/haar uitdaging. Maar ook iedereen is zichzelf of komt dichterbij zichzelf. Gesprekken zijn echt, gevoelens en emoties zijn echt. Ik ben pas vijf dagen en 120 km onderweg. Het lijf moet zich nog aan de omstandigheden aanpassen maar ik lijk een ritme gevonden te hebben en bovenal is het een heel mooi avontuur.
Opstaan, zorgen voor ontbijt, lopen, zorgen voor lunch, lopen, slaapplaats zoeken, wassen, douchen, omgeving verkennen, eten, slapen… Oh ja, en een blogje schrijven. Buen Camino!