LEAM

Nog slechts 539km naar Santiago de Compostella. Het was een overwegend goede dag. Na de albergue te hebben verlaten eerst ontbeten. Samen met Erica (Roemenië) en daarna zijn we samen vertrokken uit Santo Domingo de la Calzada richting Belorado. 23km verderop. We hebben het nagenoeg droog gehouden. Maar het was wel koud. 13 graden en een straffe wind. Het is voor het eerst dat ik niet heb gezweten. Sterker nog, mijn handen en voeten voelden tamelijk koud aan. Dat laatste vooral omdat bij aankomst de Albergue nog niet open was. Ik heb wat last van mijn hielen (ik vermoed de aanhechting van de achillespees) en ik wilde de voeten laten luchten. In slippers koelt het snel af.

Erica en ik hebben mooie gesprekken gevoerd. De tijd ging daardoor ook snel. Er waren mooie wandelstukken maar ook veel saaie stukken langs N-wegen zoals we die in Nederland zouden noemen. En redelijk recht toe recht aan. Weinig klimmen en dalen. Op zich wel prettig om de benen te ontzien. Ik heb hardop mijn dankbaarheid uitgesproken dat ik Erica heb mogen ontmoeten. Ik vind het echt fijn wanneer ik op een dieper level met een ander kan communiceren en dat je elkaar ook direct begrijpt.

In Belorado kiezen we een mooie albergue uit. Met een gezellige tuin met zwembad. Misschien nog even gebruik van maken straks. De douche was ook heerlijk. Een warme stortdouche. Had dat even nodig. Net als wat eten. Dat blijft ergens ingewikkeld. Winkels zijn in de middag dicht en in bars heb je niet zoveel keus. Ik hoef niet dagelijks pincho’s. En groenten verkopen ze niet veel in een bar. Of eigenlijk gewoon niet. Dus is het wachten op het opengaan van de winkels. En in een plaatsje als Belorado is het aanbod niet zo groot.

De emoties zijn er nog steeds. Maar die blijven er dan ook bijhoren. Het blijft een bijzondere ervaring. Nog 23 dagen te gaan. Buen Camino!

Dit was een heel interessante dag. En een zware dag. Niet eens zozeer fysiek, vooral mentaal. Iets wat onvermijdelijk is. Ik heb na een heel leuke avond een prima nacht gehad in Nájera. Prettig omdat de nacht in Logroño nogal matig was.

Geen ontbijt vanmorgen. De bakker zou vroeg open zijn, maar kennelijk niet op zondag. Dus ik moest eerst een dikke 6 km lopen voordat ik iets kon eten. Dat eerste stuk heb ik rustig aan gedaan en liep nog een stuk samen op met Randy (USA) en Erica (Roemenië). We hadden het over gun control in de US en over discriminatie. Dat we dat vaak onbewust allemaal doen. Ondertussen had ik nog wel een proteïne reep maar het was eigenlijk te laat. Ik begon mij behoorlijk akelig te voelen en eenmaal in het eerste dorpje (Azofra) moest ik mij dwingen te eten omdat de smaak me was vergaan. Ik voelde mij goed, maar het lijf voelde slecht. En dan moet je toch verder. En als het lijf slecht voelt, dan gaan de gedachten langzaam maar zeker de verkeerde kant op en ze werden negatief. En dat is dan het moment dat het echt zwaar wordt. Ik kan daar doorheen stappen, op wilskracht en focus. Door het eten ging het wel langzaam weer beter. Het lijf kreeg weer wat meer energie en het wandelen ging meer als vanzelf. Het was best pittig. Veel klimmen over relatief korte stukken met een sterk zonnetje in de nek. Liep veel bekenden voorbij en na een tijdje kwam ik Richi (Australië) weer tegen.

Ik twijfelde of ik bij het eerstvolgende stadje zou stoppen of toch nog verder gaan. Het lijf leek het wel weer aan te kunnen. Eenmaal in het dorp wilde ik eerst nog wat eten. Ik was daar al vroeg. 11:45 en had dus 22km gelopen. (Ik startte om 7:00).

Wachtend op wat eten kwam Sandra (Manchester) aanlopen. Ik vertelde haar mijn worsteling van vandaag en de keuze of ik nu zou stoppen of doorgaan naar het volgende stadje. Dat lag slechts 7km verderop. Het is grappig, stoppen voelde een beetje als opgeven. Er is echter helemaal niets om op te geven. Maar ik voelde mij erg emotioneel, eigenlijk al de gehele dag. Sandra zei slechts een paar woorden: “you are so kind to everybody but yourself.” Dat raakte mij enorm. En het is herkenbaar. Waarschijnlijk één van de redenen dat ik allemaal innerlijke deurtjes aan het openen ben. Andere keuzes maken, etc.

De woorden bleven lang hangen. Ik besloot te blijven en wist dat dat besluit juist was. Het lijf ontspande zich direct. De douche heeft veel afgespoeld en ik sprak nog even met Peter (België). Peter loopt de Camino vanuit België en heeft er na vandaag 1600km opzitten en 87 dagen. Diep respect. Het was Peter die mij vertelde, dagen zoals je nu hebt, horen er helemaal bij. Vooral de eerste twee weken. Dit was dag 9.

“You are so kind to everybody but yourself!” Thank you, thank you, thank you. Buen Camino!

Vanmorgen in Logroño vroeg opgestaan na, laat ik zeggen, een frustrerende nacht. Warm, niet geventileerd, veel pelgrims en vooral heel veel (harde) snurkers. Dus met 4 uur slaap niet het meest fris. Komt bij dat vroeg wakker betekent dat er nog geen bakker open is. Mijn ontbijt was dan ook een half stokbrood van gisterochtend dat ik bewust nog even had bewaard met wat bewaarde worst. Was er wel een bakker open geweest, dan had ik waarschijnlijk eerst moeten pinnen.

Dat was vanmorgen! Inmiddels zit ik in een bar, te genieten van enkele pincho’s, een soort tapas en een glas bier. Het is druk hier want er is een voetbaltoernooi gaande en uitgelaten fans staan naast me te schreeuwen. Over de Albergue ben ik ook zeer tevreden. Ziet er goed uit, de energie is goed en de eigenaresse heeft 18 jaar in Friesland gewoond en sprak mij dus aan in het Nederlands. Op zich leuk, temeer omdat ik bar weinig Nederlanders ben tegengekomen onderweg tot dusver. De was is uit de machine (een keertje geen handwas) en zit in de droger. Ik heb een kort slaapje gedaan en ik voel me opgewekt. Het was een fijne dag. Droog (het gaat zo regenen) en behoorlijk warm.

Vandaag veel alleen gelopen. Doch ook een stuk langzaam samen met Randy. Een mooie kerel van 50 jaar en bijna gepensioneerd. Dat mag ook wel na 31 in het Amerikaanse leger gediend te hebben en uitgezonden naar vele plekken op aarde. Randy heeft slechte knieën en veel pijn. En voordat hij kunstknieen krijgt wil hij de Camino lopen. Op zijn eigen tempo. En dat is c.a. 2,5 km in het uur. We hebben gesproken over het “US Army” en de Amerikaanse politiek. Het kiezen tussen twee onmogelijke president kandidaten en daarom maar de keuze op degene die nog te controleren is. Randy heeft mij een speltje gegeven met de Amerikaanse vlag. Een kleinigheidje maar toch ergens bijzonder. Hij zei: “because you are nice to me.” Randy heeft ook vijf jaar in Nederland gewoond voor het leger. In Leiden en Eemnes. Lang geleden, maar hij spreekt zijn talen. Een mooie ontmoeting en herinnering van vandaag. Vanavond meer Pincho’s. Buen Camino!